Waarom ik Sagres (Portugal) verliet, na 1,5 jaar daar te hebben gewoond.
Iets met escapisme, onder-stimulatie, eeuwige vakantie en ambitieloze mindsets.
Ik verlaat Sagres op de dag dat -volgens de astrologie en mijn “chart”- er twee cycli in mijn leven eindigen. Een cyclus van een jaar die te maken had met reflecteren en “volwassen worden”, alsmede een cyclus die te maken had met persoonlijke ontwikkeling en de “groeipijn” die daarmee gepaard gaat.
Ik weet niet altijd hoe serieus ik de voorspellingen, de door de sterren vastgelegden fases (of hoe ik ze ook moet noemen) moet nemen. Ergens geloof ik erin, ergens ook weer niet. Maar dat deze cycli precies eindigen op de dag, 3 jaar nadat ik Sagres voor het eerst inreed en nu, de dag dat ik Sagres weer verlaat, eindigen, voelt alsof het precies zo moet zijn.
Een post liken is schijnbaar een heel belangrijk ding op substack, als je hebt genoten van dit artikel, wil je onderaan een hartje achterlaten? ❤️
Wonen in Sagres is als voor eeuwig op vakantie zijn
Iets meer dan 3 jaar geleden vertrok ik uit Nederland in mijn tweedehands Peugeot, met een matras achterin, voor een roadtrip van een aantal maanden. De roadtrip eindigde uiteindelijk al met 2 maanden, toen ik Sagres in reed en besloot in Portugal te blijven hangen. Een “paar maanden weg uit NL”, werd uiteindelijk bijna 3 jaar wonen in Portugal.
Ik heb iets langer dan 1,5 jaar rondom Sagres gewoond en 1 jaar in Costa da Caparica (Lissabon).
De reden dat ik uiteindelijk weg ging uit Sagres, had veelal te maken met de mindset en leefstijl van de mensen. Begrijp me niet verkeerd. Dit deel van de Algarve is heerlijk. Het buiten leven, de prachtige stranden, het Portugese eten, de temperatuur en het klimaat. Mensen wonen hier vooral om te leven en niet te werken en dat was alles wat ik nodig had toen ik weg ging uit Nederland. Ik was namelijk gevlucht voor de ratrace, gevlucht vanwege een gebroken hart, gevlucht voor het ideale plaatje waar ik het benauwd van kreeg en gevlucht voor alle verantwoordelijkheden die zich begonnen op te stapelen. Sagres en omstreken is een Valhalla voor iedereen die dit zo voelt.
Hoewel veel mensen zeggen dat in dit deel van Portugal de work-life balance zo goed is, is er eigenlijk helemaal geen work-life balance, want mensen willen vooral life en geen work. Iets wat ideaal klinkt niet? De meeste buitenlanders die hier wonen, runnen een AirBnB, waarmee ze voldoende verdienen om verder niks te hoeven doen dan lekker elke dag golven na te jagen (surfen) (en alsnog klagen ze dat ze zoveel werk hebben aan het schoonmaken van dat appartement 1 a 2 keer per week LOL). Nee, het liefst liggen ze de hele dag in het water, op het strand, of zitten ze met een biertje (meerdere biertjes) op het terras. Oftewel, je hele leven lang vakantie. Ja, geef ze eens ongelijk right?
Ik voelde me vooral onder-gestimuleerd
Toen ik hier voor het eerst kwam, dacht ik dus ook: Jeetje wat heerlijk! Tot ik ditzelfde leven 1 maand leefde. 2 maanden leefde. 4 maanden leefde. 1 jaar leefde. En me eigenlijk een beetje begon te vervelen. Hoewel ik al een jaar in paradise was (écht, het is hier heerlijk), voelde ik me vooral onder-gestimuleerd en werd door niks of niemand gemotiveerd of geïnspireerd om iets te doen met mijn leven.
Er was bijvoorbeeld vrijwel niemand (van de mensen die hier permanent woonden), met wie ik over mijn werk of ambities kon praten. Want niemand wilde over werk praten en vrijwel niemand had andere ambities dan ‘zoveel mogelijk surfen’. Iedereen praatte dan ook alleen maar over de surf van die dag, van die week, van die maand. De surf van aankomende week, aankomende maand en de surf van de maand december die ze in Costa Rica zouden doorbrengen. Als de gesprekken niet over surf gingen, gingen er vooral roddels rond (kleine community). Wie met wie gespot was, wie wat gedaan had, wie wat gezegd had, wie ruzie hadden, wie nu verkering hadden… you get the picture.
Daarnaast begon ik in te zien, dat eigenlijk iedereen die hier langere periode verbleef, op de een of andere manier ergens voor op de vlucht was. Meestal iets m.b.t. verantwoordelijkheden en dat ze ook absoluut niet bezig waren met persoonlijke ontwikkeling, mindset, reflecteren etc. Ook weer onderwerpen waar ik dus met weinig mensen over kon praten.
Hoewel ik dus ook absoluut heerlijk heb genoten van mijn eigen ‘escapisme’, want laten we wel wezen, ik was ook één van die personen. Had ikzelf echter na een jaar het gevoel dat ik genoeg rust en ruimte had gehad om weer terug naar de realiteit te keren. Ik wílde terug naar de realiteit keren. Tsja, schijnbaar ben ik een persoon die niet voor eeuwig vakantie kan vieren. Schijnbaar had ik een jaar nodig om me te beseffen, dat ik iemand ben die meer uit het leven wil halen, meer wil doen.
Een paar maanden later, toen het nieuwe: ‘hoe, wat, waar en wanneer’, vorm kreeg, verhuisde ik dan ook richting Lissabon, wie weet was dat méér mijn plek.
Het officiële afscheid van hoofdstuk Portugal
En nu.. nu schrijf ik dit artikel terwijl ik weer in Sagres ben. Ik ben ondertussen een half jaar geleden terug naar Nederland verhuisd en ben hier in Sagres puur en alleen voor een 6 dagen vakantie. Even bijkomen op een plek die me toentertijd zoveel rust en ruimte heeft gegeven. En hoewel ik wel eens heb gedacht: heb ik wel de juiste keuze gemaakt? Weg gaan uit iets wat echt een paradijsje op aarde is? Werd op de eerste vakantiedag al bevestigd dat deze plek, mijn plek niet meer is. Dat deze mensen, mijn mensen niet meer zijn. Dat er in de 1,5 jaar die ik hier weg ben, níks is veranderd. Nog altijd dezelfde mensen achter dezelfde bars, in dezelfde restaurants, met dezelfde levens, dezelfde struggles, in dezelfde bubbel en ze hebben nog altijd dezelfde gesprekken. Als ik vraag hoe het met ze gaat krijg ik meestal het antwoord: “same, same”.
Hier is overigens absoluut niks mis mee. Ik weet dat velen van hen ultiem gelukkig zijn. Dit is precies het leven wat ze willen leven. Maar het is niet hoe ík mijn leven wil leven en dat op een zilveren dienblad voorgeschoteld te krijgen tijdens deze vakantie (alsmede die 2 cycli die vandaag aflopen) bevestigt onwijs wat ik de afgelopen weken al aan voelde komen: het officiële begin van een nieuw hoofdstuk.
Want hoewel ik dacht, dat dit nieuwe hoofdstuk al was begonnen met mijn verhuizing naar Haarlem half september. Voel ik het deze week pas echt in mijn hele wezen. Alsof dit laatste tripje het officiële afscheid van “hoofdstuk Portugal” is en ik hier moest zijn om diep, diep, diep van binnen te voelen, dat ik Portugal niet alleen als een heel ander mens heb verlaten, maar dat ook mijn terugkeer naar Nederland, de juiste keuze is geweest.
Ik weet niet altijd hoe serieus ik de voorspellingen, de door de sterren vastgelegden fases (of hoe ik ze ook moet noemen) moet nemen. Ergens geloof ik erin, ergens ook weer niet. Maar dat deze cycli precies eindigen op de dag, 3 jaar nadat ik Sagres voor het eerst inreed en nu, de dag dat ik Sagres weer verlaat, eindigen, voelt alsof het precies. Zo. Moet. Zijn.
Geniet je van het lezen van mijn artikelen en wil je me supporten? Ik houd mijn platform(en) graag advertentie vrij en met een kleine donatie kan ik dit zo houden! Je support me al door een kopje koffie te schenken :)
Je schrijft prachtig!
Heel herkenbaar. Zo ervaarde ik Italië ook precies de afgelopen 4 jaar. Een fijne plek om tot rust te komen, in rust de volgende stappen helder te krijgen maar nier om mijn ambities en dromen waar te maken. En natuurlijke mooie herinneringen. Wel veel gehad aan de levensvisie daar, dat neem ik graag nog mee zodat ik niet in die “doorgaan” modus blijf hangen.