Triggeren en getriggered worden.
It takes two to tango...
Er zijn maar weinig dingen me tegenwoordig nog écht intens triggeren in oude geloofsovertuigingen en patronen. Maar als het gebeurt.. gebeurt het ook goed. Er zijn twee situaties, waar je donder op kunt zeggen, dat er in een oogwenk op knoppen wordt gedrukt die ik liever niet ingedrukt zie worden.
Familie dynamieken die zich uitrollen.
Daten
Een post liken is schijnbaar een heel belangrijk ding op substack, als je hebt genoten van dit artikel, wil je een hartje achterlaten?
Nooit (goed) genoeg zijn
Familie dynamieken, daar praten we later een keer over, laten we het vandaag hebben over daten en relatie triggers.
Mijn sterkste negatieve geloofsovertuiging is: het niet (goed) genoeg zijn. Wat zeg ik? Het NOOIT (goed) genoeg zijn en dat hangt groots samen met een gevoel van afgewezen worden. Leuk joh… als je in het begin stadium van het daten zit en nog geen idee hebt of de ander je leuk vindt ja of nee. Laat staan als je met iemand date waarbij goede communicatie een ding is…
Maar zelfs met goede communicatie, kun je er vanuit gaan dat er momenten gaan zijn waar er onzekerheden naar boven komen en er op knoppen wordt gedrukt en je wellicht bepaalde gedragspatronen, uit angst, aanzet.
Wat zijn patronen? Gedragspatronen zijn jouw manieren om te reageren, communiceren en handelen op externe factoren, zoals emotionele triggers of gebeurtenissen. Met andere woorden: gedragspatronen zijn regelmatige, voorspelbare en herhaalde gewoontes. Dit zijn bewuste en onbewuste acties, die vaak worden bepaald door emotionele, sociale en cognitieve factoren. (Ruudmeulenberg.nl)
Is dit erg? Ligt geheel aan de hevigheid ervan vind ik zelf. Als het niet je volledige leven overneemt en je relaties ondermijnt dan nee..
Ik geloof overigens dat zelfs als je al in therapie hebt gezeten je bewust bent van je patronen, valkuilen en triggers -hoewel therapie en ‘werken aan jezelf’ heel erg kan helpen in het helingsprocess en wellicht de mate van hoe sterk je wordt getriggerd (op een schaal van: ‘Ik ga er aan onderdoor’ tot ‘ik kan er zelf en veilig doorheen bewegen’) kan reduceren- sommige hardnekkige patronen ontmantelen een doorlopend proces blijven.
En ik geloof ook heilig: relationeel trauma, kun je alleen helen in relatie. Want het dient zich (grotendeels en op een zilveren dienblad) alleen aan ín relatie. Denk er maar eens over na… Ja, single zijn komt met z’n challenges, maar single zijn (en dan vooral de tijden dat je niet date), zorgt ervoor dat je even niet bezig hoeft met alle trauma’s die je in (vorige) relaties hebt opgelopen en dus, niet constant getriggerd wordt. Hoe lekker? Je denkt, wow, ik sta nu zo in mijn kracht, ik voel me zo goed, het is lang geleden dat er ook maar op een knop gedrukt is en dan… begin je weer met daten.
Hoe lang duurt het voordat er een moment komt dat je denkt… “fuck, ik dacht dat ik dit patroon los had gelaten!”
Want laat het nou gewoon zo zijn dat patronen en geloofsovertuigingen die zijn ontstaan in relatie, vaak pas weer omhoog komen ‘in relatie’ en dus ruimte krijgen om aan gekeken te worden en mee te dealen ‘in relatie’…
Hey, don’t shoot te messenger.
De mate waarop echter, kan wél heel erg verschillen. Hoe meer tijd en werk je hebt gestoken in het achterhalen waar je triggers vandaan komen, hoe er doorheen te bewegen, hoe er over te communiceren en hopelijk ook, hoe meer en sneller er los van te breken. Maakt een groot verschil in hoe hard ze binnen komen en hoe je er mee omgaat. (Dus ja, therapie heeft wel degelijk zin, dus laat die volgende afspraak maar gewoon staan).
Je partner als coach
Voordat je nu gaat denken dat je partner dus de oplossing is voor het helen van je eigen relationele trauma’s… Wil ik dat je in je oren knoopt dat ik hier niet zeg dat diegene die je tegenover je hebt staan, jouw coach of therapeut moet worden. Dat diegene jouw problemen moet en gaat oplossen. Please no! Wel geloof ik dat ze er een heel mooie ondersteuning in kunnen zijn.
Laats zei iemand tegen me: “Ik ga je niet meer geven dan dit. Want het gevoel wat bij je opkomt is van jou en jij kan daar iets mee doen. Ik kan wel het juiste zeggen zodat je je wat rustiger voelt, maar dat is niet de rol die iemand anders zou moeten vervullen.”
En ik dacht: ja en nee.
Ik snap waar je vandaan komt maar waar ligt de grens tussen ondersteunend zijn, iemand datgene geven wat ze helpt bij het zélf oplossen van hun probleem, gevoel, trigger en daarmee dus iemand een hand toe reiken en daadwerkelijk iemands therapeut of coach zijn en iemands probleem oplossen?
Ik was het in dit geval totaal niet eens met deze uitspraak.
Want in dit geval vroeg ik niet naar een specifiek antwoord. Ik vroeg wel om duidelijkheid. Ik deelde wat ik ervaarde, wat ik observeerde, wat voor gevoel dat bij mij naar boven bracht en ik vroeg of ik dit goed zag en interpreteerde. Het antwoord had dus ook totaal het tegenovergestelde kunnen zijn waar ik op hoopte (en me dus van die cliff van afwijzing kunnen duwen) maar dat risico durfde ik te nemen.
Ik zag dus niet goed hoe dit verstond tot wat hij zei.
Dus wanneer is vragen wat je nodig hebt juíst om om te gaan met een trigger (in dit geval vragen om duidelijkheid): het zelf verantwoordelijkheid nemen voor je gevoel en wanneer valt het onder de verantwoordelijkheid bij de ander leggen?
En waarom denkt hij dat door mij een duidelijk antwoord te geven, ik geen verantwoordelijkheid neem voor mijn eigen gevoel?
Wellicht omdat hij niet weet dat mijn patroon heel anders werkt dan hij misschien denkt. Vroeger, zou ik namelijk nooit communiceren wat ik zie, voel of nodig heb. Ik zou alles wegdrukken en de rol van pleaser gaan spelen. Mezelf helemaal opvreten over dat ik hem niet kan pijlen en obsessief opzoek gaan naar aanwijzingen om te bevestigen wat ik wilde weten. Dat patroon echter werkte niet.
Ik ben dus juist patronen gaan doorbreken en heb geleerd er anders mee om te gaan. Hence, te communiceren.
Dus waarom wilde hij mij niet op die manier ondersteunen? Trigger ik iets in hem met zo’n vraag?
Het eerste wat ik dacht was dat hij misschien wel altijd werd gebruikt als coach en therapeut in elke relatie (wat voor soort dan ook) die hij heeft gehad en werd elke keer als hij één vinger aanbood, zijn hele hand gepakt (of zijn hele arm van z’n romp getrokken) en nam de tegenpartij nooit verantwoordelijkheid voor zijn/haar gevoelens, triggers en trauma’s….
I don’t know. Dit is puur een gok. Aanname. Hersenspinsel.
Maar het zet me aan het denken, het is interessant hoe hij reageerde erop. Niet goed of fout, gewoon interessant.
Because it takes two to tango. Twee om getriggerd te worden en te triggeren en dus geloof ik ook twee, om verantwoordelijkheid te nemen voor de volledige situatie. Zónder per se de problemen van de ander op te lossen, terwijl je wel een mooie helpende hand kan zijn in de situatie… (mits je hele arm er niet wordt afgetrokken zodra je ‘m aanbiedt).
Benieuwd naar wat jij denkt… 👇🏼
Geniet je van het lezen van mijn artikelen en wil je me supporten? Ik houd mijn platform(en) graag advertentie vrij en met een kleine donatie kan ik dit zo houden! Je support me al door een kopje koffie te schenken :)