"Ik denk dat we beter vrienden kunnen zijn..."
Is wat ik al 4 jaar lang hoor van elke man die ik date.
“Ik hoop dat je een fijn weekend hebt.” Ik weet niet goed wat te antwoorden. Want nee, ik heb eigenlijk een kut weekend en terwijl ik het appje binnen krijg, lig ik op de bank, mezelf zielig te vinden omdat de man die ik aan het “daten” was, heeft verkondigd dat het niet meer gaat zijn dan vriendschap. En hoewel ik niet head-over-heels verliefd ben op hem (nog niet). Doet het wel ongelofelijk pijn.
Een post liken is schijnbaar een heel belangrijk ding op substack, als je hebt genoten van dit artikel, wil je onderaan een hartje achterlaten? ❤️
Ja je leest het goed. Ik weet dat sommige het zich al begonnen af te vragen, want de dating verhalen bleven uit hier op mijn pagina (LOL). Wat niet altijd betekent dat ik iemand aan het daten ben overigens, want ik neem ook wel eens gewoon een ‘dating-break’. Maar de afgelopen 2,5 maand was ik inderdaad iemand aan het zien.
De details daargelaten, was het een ontiegelijk knappe, leuke, volwassen, communicatief vaardige, emotioneel intelligente, lieve man en hebben we het super leuk gehad. Bottom line van waar we tegenaan lopen en waarom het daten nu stopt? Is precies hetgeen waar ik al 4 jaar constant tegenaan loop als ik interesse heb in een man: “Ik vind je leuk maar het romantische gevoel blijft uit.”
Just get it over with
Zaterdagochtend gingen we koffie drinken en toen begon hij over dat hij iets met me wilde bespreken en of ik er ruimte voor had. Ik dacht meteen: Oké, ja, daar gaan we weer, just get it over with… want ik wist precies wat er komen ging. Het kwam niet als een verrassing, want het is wat ik op repeat hoor, als ik een aantal maanden met iemand heb gedate. Ik heb de afgelopen 4 jaar, al 4 keer eerder ditzelfde gesprek gevoerd. Dit was dus gesprek nummer 5.
Ik ben overigens geen held in gesprekken over gevoelens voeren. Wat zeg ik? Ik ben een ramp. Ik vind het altijd zó eng om mijn gevoelens face-to-face uit te drukken en dus klap ik meestal dicht. Want als ik dat niet doe, dan barst ik in huilen uit. Niet omdat ik dan zo verdrietig ben, maar omdat het me zo intiegelijk veel stress geeft. Soort van crippling fear en anxiety die het overneemt. Het is iets waar ik de laatste 4 jaar ontzettend aan gewerkt heb overigens, maar wat ik nog niet meester ben. Gelukkig kon ik wel wát dingen uitbrengen, al dan niet met trillende stem. Ik heb eerlijk gedeeld dat ik wél op dat punt was gekomen dat ik het romantische uit wilde zoeken, want ik begon hem wél echt leuk te vinden (schouder klopje voor mezelf voor het uitspreken daarvan), dus dat ik dat wel echt even moet laten zakken en verwerken.
Ik barstte pas in huilen uit toen ik bij mijn voordeur stond.
Leuk, maar niet leuk genoeg…
Het verdriet dat ik voel gaat niet per se om de man zelf. Ja ik vind hem leuk, maar nee ik ben nog niet zó invested dat ik een intense hartpijn ervaar. Maar ik word wel in heel andere dingen getriggerd. Het stukje afwijzing, wat bij mij onlosmakend verbonden is met de overtuiging ‘niet goed genoeg zijn’. Ik heb de afgelopen jaren meerdere keren te horen gekregen van mijn dates dat ik fantastisch(!) ben. Op “papier” de vrouw van hun dromen. Dat ze zo graag verliefd op me willen worden maar… het gebeurt niet. Wat bij mij van binnen voelt als: ‘Leuk, maar niet leuk genoeg. Goed, maar niet goed genoeg.’ En hoewel ik rationeel weet dat het daar niks mee te maken heeft -gevoel kun je immers niet sturen en heeft niks te maken met of iemand ‘leuk genoeg’ is ja of nee. Maar daar wil mijn onbewuste niks mee van doen. Mijn onbewuste wil maar al te graag bewijzen dat ik inderdaad niet goed genoeg ben en dat onaardige stemmetje in mijn hoofd (dat ik Patricia noem) komt me maar al te graag vertellen: “Zie je wel?” Zucht.
Dus dan ben je verplicht daar weer mee te gaan zitten.
Hoe elke vrouw dealt met afwijzing
Dus je laat de tranen de vrije loop en probeert jezelf te vertellen dat je wel goed genoeg bent. Leuk genoeg bent. Dat je liefde waard bent. Dat hij gewoon niet de man voor jou is. Je laat tevens je vriendinnen hetzelfde doen over de App. Ze sturen dingen die jij 4 weken daarvoor ook naar hen hebt moeten sturen. Alle clichés, en toch helpt het wel iets.
Je duikt de sportschool in, omdat je verdriet plaatsmaakt voor boosheid en je die boosheid ergens in wil stoppen. Emoties de vrije loop laten gaan en door jezelf heen laten bewegen, met behulp van harde muziek en het smijten van gewichten.
Ondertussen zeg je al de hele dag tegen jezelf dat je nu écht klaar bent met daten en gewoon weer 100% op jezelf gaat focussen en tóch als je zaterdagavond op de bank ligt, jezelf zielig te vinden, download je die dating apps en ga je opzoek naar afleiding. Guilty as charge (heb ze overigens vandaag ook alweer meteen verwijderd want ik werd er nog depressiever van LOL).
De volgende dag kijk je naar jezelf in de spiegel en probeert jezelf ervan te overtuigen dat je een prachtige vrouw bent en om jezelf beter te voelen maak je jezelf extra mooi en trek je iets extra leuks aan terwijl Nicole Scherzinger je: “I don’t need a man to make me feel good,” door je airpods toezingt.
Dit is dus een beetje hoe mijn weekend eruit zag/ziet. En eerlijk.. het helpt. Het verlicht. Ruimte geven aan alles wat aangeraakt wordt met zo’n afwijzing, is wat zorgt dat het harde randje er vanaf gehaald wordt. Betekent niet dat als ik weer in mijn hoofd ga zitten en nadenk over dit alles, het niet pijn doet. Je ruk zelf constant die eigen wonden open op die manier niet? Dat snappen en weten we allemaal. Maar jezelf die ruimte gunnen om het er dan ook gewoon te laten zijn, zorgt wel dat de pijn verzacht. Dat je het weer sneller los kan laten en naar de achtergrond kan laten zakken.
Dus ik gok dat mijn komende dagen er nog precies zo uit gaan zien. Tot ik weer overtuigd ben dat het onzin is; dat ik niet leuk genoeg zou zijn. Want I mean… look at me! Ik ben hét lotje uit de loterij (aldus mijn vriendin via WhatsApp) <3
Liefs,
Jip
Geniet je van het lezen van mijn artikelen en wil je me supporten? Ik houd mijn platform(en) graag advertentie vrij en met een kleine donatie kan ik dit zo houden! Je support me al door een kopje koffie te schenken :)
Wat een timing net zo voor de kerst Jip 😔 Het is het gevoel van afwijzing dat bijna iedereen herkent en ik denk ook dé reden waarom ik je hele stuk wilde lezen. Was je invested dan stond je net als ik ooit kotsend onder de douche. Zoveel hartenpijn had ik toen. Laat ik eens een aanname erin gooien, iets wat ik opmerkte. Kan het zo zijn dat het het steeds net niet is omdat je het zo moeilijk vindt om face to face over je gevoel te praten?