Ik vluchtte voor 2 gebroken harten..
en eindigde ergens in het zuiden van Portugal.
Zoals jullie weten schrijf ik graag columns, opiniestukken en korte verhalen, maar ik dacht dat het ook wel weer leuk zou zijn om “life updates” te schrijven. Brengt me terug naar mijn ‘blogger en vlogger tijd’. Beetje nostalgisch, maar ook vooral weer heel leuk. Er gaat dus een nieuwe rubriek komen hier op mijn site, eentje waar ik je een kijkje achter de schermen geef, want mijn leven is de laatste 2 jaar nogal veranderd en ik krijg vaak vragen over waar ik nu woon, wat voor werk ik nu doe, hoe ik alles zo om heb kunnen (en durven) gooien, hoe ik volledig remote kan werken, hoe mijn dagen er nu uitzien en hoe mijn leven zich ontwikkeld (vooral mijn liefdes leven blijkt heel erg in trek te zijn bij mijn lezers, haha). Maar voordat ik aan de recente updates begin, denk ik dat het goed is om te beginnen bij waar de grote shift eigenlijk begon: Mijn break-up én mijn road-trip.
Als je me al langere tijd volgt dan weet je zelfs precies over welke break-up ik het hier heb en weet je misschien ook wie mijn ex is, maar voor diegene die dit niet weten, laat ik hem lekker anoniem en ik vraag de rest, als je op social media (of waar dan ook) op dit artikel reageert, hem ook anoniem te houden, die man verdient zijn privacy :).
2017 - 2021
In 2017 leerde ik mijn Ex kennen. Ex met een hoofdletter E, want hij is de man met wie ik het langste samen ben geweest, bijna 4 jaar. Dus hij is van alle exen toch wel echt opper-ex. Niet in de zin van “slechtste” ex, maar zeker wel meest betekenisvolle ex.
Hoe dan ook, in 2020 besloot ik een punt te zetten achter onze relatie. De keuze viel me heel zwaar. Ik had er bijna een jaar over zitten dubben. We hadden zóveel beleefd samen. Zoveel plezier gehad, zoveel geleerd van elkaar, zoveel steun aan elkaar gehad. Zoveel liefde ervaren en gedeeld. Maar voor mijn gevoel groeide we beide een andere kant op en op dat moment leek het onmogelijk om ons weer op dichter bij elkaar te brengen. Uiteindelijk leek het me tóch beter om uit elkaar te gaan en ik denk dat het, als ik nu terug kijk, voor ons beide de beste keuze is geweest.
Omdat ik al bijna een jaar lang wist dat dit eraan zat te komen, was de klap voor mij niet heel hard, in tegenstelling, het voelde eigenlijk alsof ik weer kon ademhalen en de wereld voor me open lag. Ik werd dan ook in heel korte tijd, verliefd op een vriend van me en we doken samen een achterbaan van 6 maanden in. Waar mijn Ex me had geleerd wat “houden van” is en hoe liefde kan groeien en bloeien, leerde deze man me wat “opslag verlief worden” inhield en ik heb dingen gevoeld die ik nog nooit eerder in mijn leven heb gevoeld. Het gevoel woog zo zwaar, het was bijna verstikkend, doch blies het tegelijkertijd nieuw leven in me. Het was de meest bizarre ervaring ooit.
Helaas ontspoorde het karretje van de achtbaan en vlak na mijn verjaardag gingen we uit elkaar en ik was er kapot van. Extreem kapot, vooral omdat het me deed beseffen dat ik na 4 jaar voor het eerst écht weer alleen was. Hoewel ik de breuk met mijn hoofdletter-E, Ex aan had zien komen, besefte ik me dat ik door het te snel duiken in een nieuwe relatie, helemaal niet de tijd had genomen om hem -de man waarmee ik dacht later te trouwen en kinderen te krijgen en wie mijn aller beste vriend was- en ‘ons’ te rouwen. Dat hele proces kwam dus boven op de nieuwe break-up. Ik zat dus ineens midden in een proces van het verwerken van dubbele hartpijn en tijdens dat proces, stroomde er een vaag bekend gevoel door me heen, het gevoel van: Ik wil hier weg.
Gevlucht voor twee gebroken harten.
Het was dus geen onbekend gevoel. Ik voelde de roep om te gaan reizen en Nederland te verlaten namelijk al toen ik 15 jaar oud was. Australië! Daar wilde ik zó graag naartoe. Om de een of andere reden is het er nooit van gekomen, door dingen die me tegenhielden, kansen die ik niet kon laten lopen en hoewel vriendinnen van me wél het avontuur waren aangegaan op jonge leeftijd, was ik ineens 28 en had ik de droom om alleen te reizen, al dan Australië of elders, nog niet waargemaakt. Dus toen zat ik daar ineens, in april, tijdens lockdown, alleen, met twee gebroken harten, in mijn veel te dure appartement in Haarlem, naar de perfect gewitte muren te kijken en kreeg ik het ineens onwijs benauwd.
De keus om te vertrekken, voelde toen niet als vluchten. Het voelde meer als de uitgelezen kans; ik had geen vriend meer, ik kon mijn werk makkelijk van offline naar online verplaatsen en ik had genoeg spaargeld om de droom van 15 jarige Jip waar te maken. Dus waarop zat ik nog te wachten?
Als ik er nu over nadenk echter, ben ik misschien wel gevlucht. Ondanks dat het klopt dat het de uitgelezen kans was, zorde de keuze er ook voor dat ikme fysiek kon verwijderen van de situatie van waar ik in zat en mezelf kon afleiden met een nieuw avontuur! Ja… ondanks dat ik het toen misschien niet kon toegeven, aan anderen, of aan mezelf.
In april 2021 maakte ik eigenlijk een keus om te vluchten. Te vluchten van twee gebroken harten.
Ik gooide een matras achterin een oude Peugeot
Ik besloot naar Bali te gaan. Het voelde als een veilige keus voor een eerste keer alleen op reis gaan. Dus ik zette alles in gang en ik zegde mijn appartement op. Eindstand.. je weet het natuurlijk al, eindigde ik niet in Bali. Niet omdat ik niet die kant op wilde, wel omdat op het moment dat ik mijn ticket wilde boeken, de regels in Indonesië veranderde en je ineens gevaccineerd moest zijn om daar voet aan wal te mogen zetten. Spoiler alert, ik ben niet gevaccineerd… Shit, daar ging mijn plan. Ondertussen had ik wel mijn appartement al opgezegd en moest ik 2 weken later mijn appartement al uit zijn. Ineens had ik geen idee meer, wat ik moest doen. Ik wist wél dat een nieuw appartement in Nederland zoeken, geen optie was. Ik had het reis plan al in gang gezet en ik ging me niet tegen laten houden door een of andere stomme C-regel.
Na een paar weken broeden op nieuwe ideeën en veel praten met vriendinnen (ik had mijn spullen in storage gedumpt en woonde tijdelijk even bij een vriend in) leek het me eigenlijk wel tof om een camper o.i.d. te huren en door Europa te reizen, wellicht mijn broer in Portugal op te zoeken!? Het probleem van de prikjes, daar zou ik namelijk op meerdere plekken tegenaan lopen, dus Europa leek me voor nu een beter plan.
Echter, als je zelf ooit hebt opgezocht hoe duur het is om een camper te huren dan snap je vast dat ik besloot.. oké dat is geen optie voor 6 maanden(!). Eentje kopen? Ook niet. Ik bedoel, ik had spaarcenten, maar niet ZO-VEEL spaarcenten. Uiteindelijk belde ik met een vriend van mijn vader die een auto occasion bedrijf heeft en hij gaf me de heilige graal aan advies: “Jip… ik heb hier een Peugeot 307 stationwagon staan, die je zo mee kan nemen voor €750,-… mijn zoon heeft er vorig jaar in geroadtript en ja, hij is oud, maar hij rijdt nog als een trein. Waarom gooi je niet een matras achterin en kijkt of je dat roadtrippen überhaupt leuk vindt, voordat je duizenden euro’s aan een bus uitgeeft?” Ik zei dat ik er even over na wilde denken, maar na een uur op Pinterest te hebben gezocht op: “Converted cars” en “Car campers”, was ik verkocht.
Een week later kocht ik mijn aller eerste auto: Sukha.
Sukha, mijn oude vertrouwde Carper (car-camper)
Sukha (सुख) betekent in het Sanskriet: happiness, pleasure, ease, joy of bliss. Dit was de naam die ik mijn Peugeootje gaf, want wat gaf ze me blijdschap. Na een paar weken voorbereiden; wat vooral bestond uit het kopen van kampeer spullen en auto organisers en mijn spullen inpakken, ging ik op pad. Ik had 1 maand vrij genomen om te toeren met het autootje, dan wilde ik vanaf verschillende locaties gaan werken om vervolgens na 5 maanden weer een maand vrij te nemen en langzaam terug naar Nederland te keren. Dus daar ging ik…
Ik zocht eerst mijn ouders op in Frankrijk (zij runnen daar een bed & breakfast) waar ik samen met mijn vader een verhoging in mijn auto heb gebouwd en mijn moeder achter de naaimachine sprong om gordijntjes in elkaar te knutselen. Vervolgens maakte ik een plan, een soort route, om via Baskenland en Noord Spanje, naar Portugal te gaan om mijn broer uiteindelijk op te zoeken. Dan was het plan om elke maand in een andere stad/omgeving te vertoeven in een AirBnB. Beginnend bij Lissabon.
Echter, toen ik na een onvergetelijke en fantastische tour door Noord Spanje (mijn god, wat ik het daar mooi! Rainy, maar mooi!) in Portugal aan kwam, is mijn hele plan op de schop gegaan. Het was midden oktober en Noord-Portugal was nogal regenachtig, toen ik een WhatsAppje van een vriend kreeg, waarin hij vertelde dat hij in de Algarve (Provincie in Portugal) was, waar de zon volop scheen en het overdag 26 graden was: “Als je nog een beetje zomer wil ervaren, moet je nú naar het zuiden komen!” Na alle modder en regen in Noord-Spanje, was de keus snel gemaakt, ik was wel toe aan wat zon en dus, gooide ik de planning om. Sukha en ik reden mijn broer en Lissabon voorbij en gingen rechtstreeks naar Sagres.
2 jaar Portugal
Het moment dat ik de regio ‘Vila do Bispo’ in reed (gelegen in het zuid-westen van de Algarve), overviel me een gevoel van kalm, een gevoel van thuiskomen. Het was een gevoel wat ik niet begreep en niet kon plaatsen. Ik was nog nooit in Portugal geweest, ik kende het hele land eigenlijk niet, dus absoluut ook deze regio niet. Sagres had niet eens op mijn “route” gestaan die ik voor mezelf had uitgestippeld. Ik had nog nooit van Sagres, Vila do Bispo of Raposeira gehoord en toch, voelde het als thuiskomen. Het voelde alsof het leven, het universum me toefluisterde: “Hier moet je zijn.”
Het was bizar, maar na minder dan een dag voelde ik me thuis. Na een week was ik opslag verliefd geworden op de man die jullie kennen uit dit verhaal, binnen 2 weken had ik een airBnB geboekt voor 3 weken, na een week in die airBnB te hebben gezeten, boekte ik nog 2 maanden erbij. Een week voordat ik de AirBnB uit moest, vond ik een huis waar ik een jaar in kon verblijven. Na 9 maanden kwam ik terug in Nederland om mijn spullen die nog in de opslag stonden te verkopen en keerde ik terug naar mijn ‘Thuis in Portugal' en uiteindelijk.. ben ik er nog steeds.
Oké, misschien niet meer in de Algarve, een paar maanden terug ben ik naar Caparica verhuisd (een plek recht onder Lissabon), maar ik ben nog steeds in Portugal. Portugal heeft in een korte tijd mijn hart veroverd en ik voel nog steeds niet dat ik ergens anders naartoe wil.
Who would have known?
Ik vluchtte en ik vond een nieuwe thuis
Ik geloof oprecht dat alles gebeurt met een reden. Terwijl vluchten natuurlijk helemaal niet de manier is om te dealen met je emoties, ik bedoel, ik werkte zelf als (mental)coach en heb over de jaren heen menig vrouw (en mezelf) geleerd hoe met je emoties om te gaan en deze te reguleren, dus dat snapte ik ook wel. Maar de drive om weg te gaan was zó sterk, dat ik er wel naar moést luisteren.
De aller grootste grap is, dat ik vluchtte voor 2 gebroken harten en ik binnen een maand na mijn vertrek, een man tegen kwam die exact mijn relatie-patronen en pijnen spiegelde en mijn hart misschien nog wel dubbel zo hard heeft gebroken. Ik geloof dus oprecht niet dat je weg kan rennen voor datgene wat je moet leren. Het leven schotelde me meteen de exact zelfde les (die ik leren moest) voor.
En toch, wist ik dat ik hier moest zijn.
Al dan niet om díe les te leren, als ménig andere lessen die ik on the road en in Portugal heb mogen tegenkomen. Het alleen zijn, het zelfstandig zijn en geen vangnet dichtbij hebben, het omgooien van je hele leven, werk-leef balans, thuis komen in jezelf, financiële stress, wie je echte vrienden zijn, hoe je nieuwe vrienden maakt, hoeveel je naasten voor je betekenen en nog veel meer.
En er gaan er nog heel veel komen.
De belangrijkste les die ik wellicht geleerd heb? Dat als je keuzes maakt en een ander pad kiest, dit niet betekent dat je de rest van je leven vast zit aan die keuze. We denken dat een keuze áltijd definitief is, terwijl… er zijn heel veel keuzes waar je ook op terug kan komen, of die voor nú heel goed zijn, maar waar je over 2 jaar ook weer anders over kunt denken.
Mijn keuze om weg te gaan uit Nederland, betekent niet per se dat ik daar nooit meer zal gaan wonen, mijn keuze om hier te zijn, betekent niet per se dat ik voor altijd in Portugal zal blijven wonen. Mijn Keuze om mijn praktijk te stoppen afgelopen januari, betekent niet per se dat ik het nooit meer op zal pakken. Niet élke keuze hoeft definitief te zijn en als je je dat beseft, wordt het toch echt makkelijker sommige knopen door te hakken.
Hoe dan ook, ik weet dus met god niet, of ik hier voor altijd ga blijven. Ik weet met god niet, waar ik over een aantal jaar zal zijn. Maar ik weet wel, dat ik precies op de plek kwam, waar ik moest zijn, om te leren, te helen en om op te groeien, van jonge dame naar vrouw.
Hier is mijn chapter 3.0 begonnen en ik kan niet wachten welke hoofdstukken zich nog meer in Portugal zullen afspelen, maar daarover ga ik je op de hoogte houden!
Liefs,
Jip
Lees ook:
We zonken zo hard als de titanic