De 5 stadia van Ghosting

En hoe ze me hielpen het ook weer los te laten

Ik neem een slok van mijn XL cappuccino en kijk mijn vriendin vragend aan. “Dit is een beetje raar toch?” De serveerster komt nog een keer bij ons langs om te vragen wat we willen eten. Maar ik heb alleen maar een honger naar antwoorden. Honger naar een specifiek WhatsAppje eigenlijk. Mijn vriendin daarentegen bestelt een green chicken flatbread en haalt d’r schouders naar me op: “Tja, wat moet ik er op zeggen, het is bijna normaal aan het worden tegenwoordig. Je kunt er maar beter van uitgaan dat je geghost wordt, want 9 van de 10 keer gebeurt het ook.” Gefrustreerd staar ik naar mijn cappuccino. “Is toch te belachelijk voor woorden? Wat is er gebeurd met fatsoen en iemand even een berichtje sturen als je hebt besloten dat je het toch niet helemaal voelt?” Ik neem nog een slok en roer met mijn lepeltje door het schuim van de cappuccino en voel dat het eerste stadium van ghosting zijn intrede heeft gedaan: frustratie heeft het roer overgenomen.

Als je me volgt op Instagram dat kan het je bijna niet ontgaan zijn dat ik een paar weken geleden geghost ben en hier uitgebreid over heb gedeeld in mijn stories. Het was niet de eerste keer dat ik geghost ben, maar het was wel de eerste keer dat ik écht geïrriteerd was erdoor en na zoveel verhalen te hebben gehoord van mijn vriendinnen en vrienden (en ondertussen ook volgers) die er ook mee te maken hebben, begin ik het fenomeen echt belachelijk te vinden en het getuigd precies waar het aan schort in deze maatschappij: goed fatsoen en moed. Maar daar later meer over.

Wat is ghosten?

Als je dit leest en je hebt geen idee wat ghosten/ghosting is: ghosten houdt in dat iemand waarmee je date of contact hebt (in dit geval), uit het niets verdwijnt (en dus eigenlijk voor jou verandert in een spook/geest die je niet kunt zien, aanraken of bereiken).

Het is het fenomeen waarbij iemand ineens niet meer reageert op je berichtjes. De telefoon niet meer opneemt (en absoluut niet terug belt) en dus eigenlijk gewoon zomaar ineens verdwijnt uit je leven, zonder enige vorm van uitleg.

En dit gebeurde mij (voor de zoveelste keer) afgelopen Augustus.

We hadden om 13:00 uur afgesproken in Antwerpen

Afgelopen augustus raakte ik in contact via de online dating app Hinge met een Zweedse man. Hij was eerlijk gezegd niet helemaal mijn type, maar omdat mijn type normaliter de emotioneel onbereikbare, bindingsangst hebbende, latino uitziende man is (lees ook mijn laatste column: ‘We zonken zo hard als de Titanic’) heb ik met mezelf afgesproken dat ik wat breder mocht gaan kijken en ook af en toe een man, waar ik misschien in eerste instantie niet voor zou gaan, een kans moest geven. Dus ik gaf Patrick… blond haar, blauwe ogen, iets wat tenger, maar leuk uitziende man een kans.

De gesprekken waren van meet af aan leuk. Hij was enthousiast, hierdoor werd ik ook heel enthousiast en al gauw waren we al een paar dagen een beetje berichtjes heen en weer aan het sturen en vroeg hij me uiteindelijk op date.

Hij zat een week in Antwerpen voor werk en daarna zou hij nog een week in Brussel zijn, dus we waren aan het overleggen wat handig was. Ik zat in Eindhoven, dus dat was gelukkig niet heel ver weg. Uiteindelijk hadden we afgesproken om elkaar in Antwerpen te ontmoeten en had hij ook al laten vallen dat hij het ook wel leuk zou vinden om samen zijn eerste weekend in Brussel door te brengen. Ik dacht… why not? Ik ben single, ik heb de tijd, let’s go Adventure! Als het niks is ben ik toch zo weer thuis… (Ondertussen had ik al uit kunnen sluiten dat hij een catfish was, so no worries).

Maar first things first, we zouden eerst een date hebben in Antwerpen. Zondag om 13:00 uur. Ergens in het centrum, een specifieke lunchspot hadden we nog niet bepaald, maar dat konden we ook ter plekke bepalen.

De avond ervoor kreeg ik nog een appje dat hij er onwijs zin in had en dat we echt een leuke dag zouden gaan hebben. Dus ik zette mijn telefoon tevreden op vliegtuigstand en sloot mijn ogen.

De volgende ochtend stond ik op en verheugde ik me op een dagje Antwerpen. Ik moest daarvoor wel wat dingetjes regelen. Want Xera (mijn hondje) zou daardoor wat langer alleen thuis zijn dan normaal. Dus ‘s ochtends een grote ronde met d’r lopen en zorgen dat ik rond 11 uur ook zeker nog een uur met d’r naar buiten kon, voordat ik om 12 uur de auto in zou stappen om naar Antwerpen te rijden. Dus hup, bed uit, hondje wandelen, douche in en ineens was het 10 uur. Ik had nog niks van Patrick gehoord dus ik besloot hem een appje te sturen en te vragen waar ik het beste zou kunnen parkeren en waar we elkaar dan zouden ontmoeten. Ik kreeg niet meteen een reactie, maar daar stresste ik niet om. Ik ging me ondertussen gewoon klaarmaken.

Een uur later had ik echter nog niks gehoord…

Ondertussen kreeg een berichtje van mijn vriendin, dat ze rond 12 uur in de stad zou zijn en of ik een koffietje met d’r wilde doen. Ik twijfelde, want ik zou eigenlijk om 12 uur moeten vertrekken als ik om 1 uur in Antwerpen wilde zijn… maar het was al 11 uur geweest en had nog steeds niks gehoord. In eerste instantie zei ik dus “nee” tegen mijn vriendin. Maar 5 seconden later herpakte ik mezelf en stuurde haar letterlijk: “Trouwens, helemaal niet, ik ga wel later naar Antwerpen dan, moet ie maar eerder antwoorden..”

Ben ik even blij dat ik mijn plannen had omgegooid, want terwijl ik die XL cappuccino aan het drinken was, sloeg de klok 13:00 uur, had ik nóg niks van hem gehoord en begonnen de 5 stadia van ghosting door me heen te bewegen.

En als jij net als ik, wel eens geghost bent, ga je ze waarschijnlijk allemaal herkennen.

De 5 stadia van ghosting

Stadium 1: Frustratie

“Dit is toch te belachelijk voor woorden?” Wat is er gebeurd met fatsoen en iemand even een berichtje sturen als je hebt besloten dat je het toch niet helemaal voelt?” Ik neem nog een slok en roer met mijn lepeltje door het schuim van de cappuccino. De klok sloeg 1 uur en Patrick had me officieel laten zitten. “We hadden notabene een dag en tijd afgesproken én hij stuurde me gisteravond nog hoeveel zin hij had in onze date. Waarom laat hij me nu dan ineens zitten? Dat slaat toch nergens op. Wtf? Wat een asshole.”

Frustration is considered a secondary emotion of anger. Emotions tell us things about a current situation, and anger typically means that action needs to be taken or something needs to be corrected. When things don’t go our way or the way that we expect, we get worked up, and when we’re worked up and have nowhere to put that energy, frustration builds and becomes repressed anger. Aldus Choosing Therapy.

Ghosten is dus zo’n situatie. Je kunt namelijk niks doen om de situatie te veranderen want ze lezen en/of reageren niet op je berichten en nemen de telefoon niet op. Dus je staat machteloos en toch wil die opgewekte energie ergens heen. Het enige wat je kan doen is nóg een berichtje sturen. Ik heb hem uiteindelijk rond 12 uur nog een appje gestuurd met: “Okay not sure if you’re still up for it, otherwise I’m gonna make other plans” maar zoals je al las had hij daar dus ook niet op gereageerd.

Om die opgebouwde energie dus kwijt te raken, ben ik met mijn vriendinnetje na de koffie de stad in gegaan en heb vooral niet zitten wachten “naast de telefoon”, iets wat ik vroeger wel zou doen. Juist afleiding zoeken en die frustratie lekker ventileren (want dat vond mijn vriendinnetje prima) om alles eruit te gooien. Niks opkroppen, alles eruit…

Stadium 2: Denial & concern

“Maar hij léést de berichtjes ook niet en hij is helemaal nergens actief op social media… zou er iets gebeurt zijn? Zou zijn telefoon misschien gestolen zijn? Het kan toch niet dat iemand zomaar niks meer van zich laat horen, zeker nadat ze zo enthousiast waren?” Ik sta in de Holland & Barret een beetje door de schappen te gaan en draai me om naar mijn vriendin. “Wat als dit zo’n situatie is uit die ene aflevering uit Sex & the City? Waarbij Miranda boos is dat die man haar heeft laten zitten en als ze hem een paar dagen later belt, iemand anders de telefoon opneemt en blijkt dat hij is overleden?” Met grote ogen kijk ik mijn vriendin aan die reageert met: “Dat zou het enige goede excuus zijn om niet op je te reageren…” we moeten allebei heel hard lachen.. “Savage…”

Het volgende stadium is denial & concern. Eerlijk.. ik ben opgevoed met goed fatsoen en als je een afspraak niet door wil/kan laten gaan, zeg je deze (het liefst ruim van te voren) af. Ik denk soms namelijk niet dat iedereen beseft dat als je een afspraak met iemand maakt, dit consequenties heeft voor hoe iemand die dag verder indeelt. Er moet bijv. rekening gehouden worden met een hond die op tijd uitgelaten moet worden (laat staan als iemand kinderen heeft, oppas regelen, rekening houden met school, zwemles etc.) Er worden andere aanbiedingen/afspraken afgewezen omdat je al plannen hebt etc. Laat staan als je niet op komt dagen. Je verdoet letterlijk iemands tijd en tijd is het meest waardevolle bezit dat we hebben. Ik vind het echt onwijs onbeschoft en respectloos, om iemands tijd te verdoen.

Er komt dus een punt dat je denkt, nee.. iemand kan toch niet zó onbeschoft zijn? Het kan toch niet dat iemand met opzet iemands tijd verdoet en iemand laat zitten? En dus moet er wel een andere heel GOEDE reden zijn en dus ga je je zorgen maken. Misschien is zijn telefoon gestolen? Misschien heeft ie een ongeluk gehad? Misschien…

Stadium 3: Onzekerheid & verdriet

“Ja hoor, na 3 dagen, heeft hij eindelijk mijn berichten geopend… en nog steeds geen reactie,” stuur ik naar mijn vriendin. Ik scrollde door mijn WhatsApp lijst opzoek naar een gesprek met een vriend toen ik voorbij Patrick zijn naam scrollde en ineens blauwe vinkjes achter mijn laatste WhatsApp berichtje naar hem zag staan. Tot dan toe waren de blauwe vinkjes uitgebleven en bleef ik me afvragen of er misschien niet iets gebeurd was. Maar uiteindelijk heeft hij ze alsnog geopend en niet meer gereageerd. Denial & concern maken op dat moment plaats voor onzekerheid en verdriet. Want nu is het écht, ik ben gewoon keihard en op een heel nare manier afgewezen.

Afgewezen worden is al niet leuk, maar als iemand je een berichtje stuurt met de woorden: “Sorry ik denk toch niet dat we helemaal een match gaan zijn” óf “Sorry, ik heb eigenlijk iemand anders ontmoet met wie ik een heel leuke klik heb en het lijkt me beter om onze date af te zeggen” óf [vul hier zelf een normale manier van afzeggen/afwijzen in], is toch een heel andere manier van afgewezen worden dan iemand die niet eens de moeite neemt om je een berichtje te sturen. Dus onzekerheid neemt toe en als je al vaker bent afgewezen kan dit ook heel veel verdriet omhoog brengen. Misschien ga je je afvragen of je iets verkeerd hebt gedaan of gezegd, of je niet knap genoeg bent, waarom je steeds maar weer niet ‘leuk’ genoeg bent voor iemand. “Ben ik echt zo unlovable?” etc. Als het maar vaak genoeg gebeurt, kan het bijna niet anders dat je ergens een keer gaat twijfelen over jezelf.

Kan soms ook gepaard gaan met een: “Misschien had ik…” fase. Waarin je je constant afvraagt: Had ik misschien minder moeten appen? Had ik [vul zelf maar in] wel moeten zeggen? Kwam ik misschien te eager over? Misschien had ik het meer hard to get moeten spelen (of juist minder) etc.

Oftewel meer twijfel over jezelf. Ook dit is een hele normale fase waar je doorheen gaat.

Stadium 4: FUCK HIM (Boosheid & wrok)

“His loss..” hoor ik mijn vriendin in een voice berichtje zeggen en godsamme, daar heeft ze gelijk in. “His freaking loss. Hij weet niet wat hij mist. Ik ben goddomme het hele pakket. Een echte catch en hij vind me het niet eens waard een appje te sturen. Wat een lul! Hij moest eens weten wat hij nu laat lopen!” En terwijl ik dit hardop zeg, baal ik eigenlijk gewoon ontzettend van mezelf, dat ik zoveel mentale energie aan deze man, die ik niet eens ken, besteed en dat dus een semi onbekende man, nog altijd dat pijn punt, mijn grootste trigger, in mij kan aanwakkeren. Mijn interne angst om nooit goed genoeg te zijn en afgewezen te worden. Mijn cryptonite. Ja, in de dating wereld wordt dit natuurlijk wel eens aangetikt en dus mag je tijd besteden aan het dealen mét. Ik ben dus niet alleen boos op hem, ik ben ook boos op mezelf.

Deze fase kan gepaard gaan met kleinzieligheid en wraak bedenkingen. Ik wilde hem het liefst nog even een aantal passief agressieve berichtjes sturen. Het passief agressieve reageren is mijn eigen toxic trait. Eentje waar ik niet trots op ben, maar waarvan ik het ook ergens prima vind dat die er is. If that’s all you know?.. Dus ik geef mezelf even de ruimte om alle boze, passief agressieve, wrok houdende berichtjes in mijn hoofd naar hem te sturen en probeer wat aardiger voor mezelf te zijn, voordat ik klaar ben voor de laatste fase.

Stadium 5: Letting it go & acceptance

Een paar dagen later zit ik nietsvermoedend op Instagram en zie ineens een naam die me vaag bekend voorkomt onder een van mijn stories staan en ik begin hardop te lachen. “NIET!! Hoe kan het dat deze man, nu ineens mijn stories op Instagram gaat zitten kijken? The audacity!”

Het proces van ghosting was gelukkig al snel gegaan. Na 3 dagen was ik door 4 van de 5 stadia gegaan en op dag 4 was alles uit mijn systeem. Er was weer ruimte om alles los te laten, de frustratie, onzekerheid, wrok en door te gaan naar acceptatie. Als je weer terug naar jezelf kan keren dan zie je ook weer het grotere geheel. Dat je zo’n man liever kwijt dan rijk bent. Dat dit alles helemaal níks met jezelf te maken heeft, maar vooral veel zegt over de persoon die jou heeft geghost (en je leert ook weer het een en ander over jezelf natuurlijk). Maar je moet jezelf wel de 5 stadia gunnen. Want het proberen weg te wuiven heeft gewoon geen zin. Je bent gekwetst. Je voelt je afgewezen. Dus daar mag je ook gerust aandacht aan besteden. Iedereen die zegt: “Laat het gewoon los” mag je een middelvinger naar opsteken, want uiteindelijk gaat het niet om die “man” zelf. Het gaat om wat er wordt getriggerd in je en net als met elke andere trigger, mag je jezelf de ruimte geven om alles wat daarmee wordt aangeroerd zich te laten zien.

En laten we gewoon eerlijk zijn.

Geghost worden sucks.

Dus mogen we even een momentje?

Waarom ghosten mensen eigenlijk?

Ik kan er uiteindelijk ook wel sympathie voor hebben. Na lang nadenken over dit fenomeen en mijn volgers op Instagram mee te nemen in het verhaal en vragen naar hun view en gedachten hierover. Kom ik er achter dat mensen vooral vaak ghosten omdat ze eigenlijk de moed niet hebben om hun gevoelens te uiten aan de andere persoon. Of het nu is omdat ze het moeilijk vinden om zichzelf uit te spreken of het moeilijk vinden om diegene tegenover zich pijn te doen met een misschien wat vervelende waarheid. Maar angst voert toch te ondertoon en als we opzien tegen een confrontatie, is het natuurlijk ook gewoon heel verleidelijk en veel makkelijker om je achter je schermpje te verstoppen en van WhatsApp te verdwijnen.

En hoewel dit fenomeen vast niks nieuws is, kwam het vroeger minder voor omdat je geen keus had. Je moest je moed bij elkaar verzamelen om het meisje (of jongen) waarmee je op date was geweest of die je wellicht op date had gevraagd, te vertellen dat je er vanaf wilde zien. Omdat je vroeger viste in een datingpoel, met bijna alleen maar lokale visjes. Als je je buurmeisje had uitgevraagd, of het meisje bij je op school, was het niet echt mogelijk om jezelf in een spook te veranderen. Die meiden bleef je overal tegen komen. Al dan niet voor je eigen huis, in de gangpaden op school, als in de locale supermarkt. Social media en online dating hebben de datingpoel echter zo vergroot, dat we vaak niet eens meer in dezelfde stad wonen (of zelfs in het zelfde land), dus we worden niet meer geforceerd te communiceren en ons uit te spreken, we hebben nu wél een keus en we kiezen allemaal liever voor de simpele weg dan dan dat we onszelf uitdagen en de confrontatie aan gaan.

En tóch, merk ik, dat hoewel we allemaal voor die makkelijke weg kiezen, we eigenlijk allemaal toch óók liever hebben dat iemand anders eerlijk tegen ons zegt: “Hé.. ik vind je eigenlijk niet zo leuk.” Liever dan dat iemand je laat zitten op een date, ineens nooit meer reageert of wat dan ook. Want we weten óók allemaal dat zelfs al zeg je de woorden niet, je de ander alsnog pijn doet. Dus misschien wordt het toch eens tijd, dat we allemaal weer de high road pakken, onze moed bij elkaar rapen en de weg van de meeste weerstand kiezen. Omdat als je de ander dan als respectvol mens behandelt, je ondanks het misschien niet zo leuke nieuws, ook het respect als mens zijnde terug verdient en krijgt.

En willen we niet allemaal gewoon met respect behandeld worden?

Mooie reminder voor zowel mezelf, als een ieder die dit leest… Want we hebben allemaal wel eens iemand geghost.

Had ons Jezuske hier dan toch echt ook wel gelijk: “Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet gij dat ook een ander niet.”

Dus laat die geesten uit het verleden, de geesten uit het verleden zijn maar laten we zorgen dat we voor de toekomst, een vaste gedaante aan proberen te houden.

Liefs,

Jip