Misschien is liefde extern zoeken, zo erg nog niet...
Mits je die liefde ook kan toelaten en ontvangen.
Al sinds jongs af aan ben ik liefde gedreven. Ik weet niet of het iets natuurlijks is en voortvloeit uit een verlangen van mijn ziel om een zielsmaatje te vinden en liefde te ervaren hier in dit aardse leven of dat het iets is wat is ingeprent door de maatschappij en de Disneyfilms waar het vinden van je droomprins het hoogste doel in het leven van de vrouw is. Hoe dan ook, ik wist al snel dat ik een familie wilde bouwen.
Ik sleurde mijn poppen door het huis en ze moesten in hun fiets stoeltjes overal mee naartoe. Ik stal mijn broers ‘action man’ omdat mijn Barbie een partner moest hebben en speelde maar al te graag dat ze verliefd werden. Mijn enige doel bij het spelen van de SIMS was mijn nieuwe karakters hun eerste kus laten beleven en uiteindelijk een heel gezin te stichten (buiten dat ik uren huizen kon bouwen).
Ik ben nooit de carrière gerichte vrouw geweest. Alles wat misschien uitvloeit naar iets wat op een carrière kan lijken, vloeit voort uit mijn verzorgende karakter, mijn ‘moeder archetype’ zoals Marit zou zeggen. Ik wilde zelfs op de basisschool al heel snel en graag een vriendje en heb vanaf die tijd de zoektocht naar liefde altijd voortgezet. Ik ben nooit ‘niet’ opzoek geweest naar een partner. Ik heb eigenlijk jaren lang alles geprobeerd om een man van me te laten houden. Om relaties te doen slagen. Er was een tijd dat ik dacht dat ik gewoon niet beminnelijk was, dat het aan mij lag dat niemand me écht leuk vond of voor me wilde gaan. Dit was me op de basisschool al heel duidelijk geworden. Niet alleen door ‘vriendjes’, ook door mijn vriendinnen daar.
Het werd me snel duidelijk dat ik buiten de boot viel en makkelijk te vervangen was en dus leerde ik al snel dat ik moest laten zien hoe onvervangbaar ik was. Ik begon me in welke relatie dan ook volledig weg te cijferen. Bij elke nieuwe partner transformeerde ik in hen ideale partner -of ten minste het beeld dat ze daarvan hadden- en werkte onwijs hard om hun liefde te winnen en toch werkte het keer op keer niet. Ik heb in die tijd zoveel energie gestoken in wat een ander wilde, dat ik nooit stilstond bij wat ik zelf wilde. Ik heb in die tijd zoveel energie gestoken in geliefd worden door anderen, dat ik nooit stilstond bij geliefd worden door mezelf.
Pas toen ik in een (lange)relatie met mijn ex kwam besefte ik me hoe geliefd ik kon worden en hoe ongeliefd ik door mezelf was. En omdat ik eigenlijk zelf geen liefde kon geven aan mezelf, ik ook niet echt liefde durfde te ontvangen van anderen. Het was een tijd dat ik voor het eerst het idee had dat ik echt liefde ervoer en het liet me nadenken over al die andere jaren en relaties die als ‘leeg’ voelden.
Is het zo dat als je je anders voor doet om liefde te ontvangen… “jij” eigenlijk niet diegene bent aan wie ze die liefde schenken? Kun je dan überhaupt de liefde aanraken of verdwijnt het in het luchtledige, bij de denkbeeldige versie van jezelf?
Ik heb jaren besteed aan het geliefd worden door anderen, maar nooit aan geliefd worden door mezelf. En hoewel je meest belangrijke en langste relatie die je aangaat in dit leven, die met jezelf is, is het eigenlijk bizar om te beseffen dat we die relatie niet altijd op nummer 1 zetten.
Is dit de paradox van het leven? Dat we allemaal ontstaan zijn uit een energie; waarvan de guru’s zeggen dat deze energie eigenlijk hetgeen is wat we kennen als liefde. Maar diegene die we het minst liefhebben is onszelf? Terwijl we dus in de essentie liefde zijn en uit liefde ontstaan?
Is dit wat we vergeten zodra we door het geboortekanaal komen? Terwijl als we ter wereld komen, onze moeder een oerknal aan liefde ervaart, die uit het diepste van haar eigen zijn ontstaat, maar dit dus altijd alleen in het externe kan waarnemen?
En hoewel ons hele leven draait om het terug komen bij die essentie van liefde, heeft nog bijna niemand de code gekraakt en blijven we extern almaar zoeken naar iets wat zich binnen in ons bevindt.
Maar is dit erg?..
Het zal wel onder de eeuwige vraagstukken van het leven vallen, samen met: wat doen we hier en wat is het nut van het leven? Want als we in essentie liefde zijn en zoals sommige geloven: ‘hier op aarde zijn gekomen om onszelf te ervaren’, misschien is het ook wel alleen extern tastbaar voor ons. Anders had onze ziel hier niet op aarde hoeven komen om het te ervaren wel?
Het verklaart voor mij wel waarom liefde vinden zo hoog op ons lijstje staat. Waarom alles draait om het hart en 90% van alle verhalen en liedjes gaan over liefde vinden en verliezen. Als wij hier zijn gekomen om onszelf te ervaren en we zijn én komen voort uit liefde, is liefde de ultieme staat om onszelf tot in de diepste kern te ontmoeten. Is het dan perse slecht dat we extern opzoek zijn naar liefde? Of ten minste iets wat die liefde kan ontketenen?
Het enige wat ik wel weet is dat in de zoektocht naar liefde, de relatie met jezelf nog altijd op nummer 1 mag staan. Misschien niet omdat je hiermee die explosieve ervaring van ‘zelf’ hebt of krijgt; maar wel omdat als liefde op je pad komt, je ook in staat moet zijn het volledig te kunnen ontvangen en laten ontketenen en een denkbeeldige versie van jezelf… zal nooit de ultieme ervaring kunnen vangen en vasthouden. Alsmede de partner vinden die JIJZELF eigenlijk diep van binnen wil om jouw stroom aan liefde mee te delen. Want het is onmogelijk voor iemand om door al die lagen van maskers en verdediging te breken en die diepste kern van jou te raken.
Dus waar we denken de liefde te vinden door onszelf te veranderen en weg te cijferen, zijn we misschien al jaren onbewust een fort aan het bouwen om onze kern heen en is in het proces, de weg naar binnen, zoek geraakt.
Dus in plaats van al die tijd te besteden aan het bouwen van nieuwe muren, wordt het misschien tijd je tijd te besteden aan het afbreken van de muren die er al staan. Want de liefde extern zoeken is misschien zo erg nog niet, mits je in staat bent deze ook volledig toe te laten en te ervaren.
Liefs,
Jip