Grow the f*ck up, je bent 30 nu!
Maar waarom zou ik?…
Toen ik klein was, keek ik vaak naar mijn ouders, die ergens in de 30 waren en dan voelde 30 als ontzettend oud en volwassen. Mijn vader had zijn eerste huis al gekocht toen hij 21 was en werkte zij gehele twintigerjaren in de “verzekeringen”. Toen hij 31 was, werd hij eigenaar van 2 ‘Hypothekers’, je weet wel, die van: “Jazeker de Hypotheker.” Mijn moeder werkte bij Randstad en studeerde (deeltijd) aan de kunstacademie, om haar droom waar te maken. Mijn ouders kregen in die tijd 2 kids. Toen mijn broer 2 en ik 6 maanden oud was, verhuisden we van een prachtig herenhuis in Haarlem, naar een prachtig vrijstaand huis in Veldhoven, waar ik 16 jaar heb gewoond en ben opgegroeid.
Over minder dan 1,5 maand word ik 32 en mijn leven kan niet méér anders zijn, dan dat van mijn ouders toen.
Een post liken is schijnbaar een heel belangrijk ding op substack, als je hebt genoten van dit artikel, wil je onderaan een hartje achterlaten? ❤️
Ik woon met mijn hond, in een huur woning, ben single, ben alles financieel nog aan elkaar aan het knopen elke maand, heb pas sinds 6 maanden een “grote mensen baan” (zo voelt dat) en voel me doorgaans eerder 22 dan 32. Hoewel ik me wel “volwassener” ben gaan voelen sinds ik terug ben in Nederland na 3 jaar in Portugal te hebben vertoeft, ik financiële overzichten en plannen ben gaan uitwerken en ben begonnen met beleggen, is er een ‘kind’ in mij, dat liever geen afscheid neemt.
Ik vraag me soms af: Is het normaal dat ik nog zo ‘hang up’ ben met: Disney, Gamen, fairytales, Pokemon, Vampire Diaries, Kawaii, etc? Of heeft het iets te maken met niet volwassen willen worden?
Mijn ouders hadden/hebben alleen “volwassen” hobby’s
Ik kan me niet heugen dat mijn ouders hobby’s hadden die ‘niet volwassen’ waren. Mijn vader hockeyde en keek sport, mijn moeder schilderde, boetseerde, las 3 boeken per maand en deed aan hardlopen. Kan me ook niet heugen dat hun vrienden hobby’s hadden die ‘niet volwassen’ waren. Ze deden dingen als: Kleding maken, shoppen, motorrijden, muziek maken, naar sportwedstrijden gaan, haken, breien.
Natuurlijk zit er een generatie kloof. Dingen die bijvoorbeeld uit Japan over waren komen waaien, manga-achtige tv-programma’s als Pokemon, Hello kitty, Pucca en Dragon Ball-z, waren hier toen nog niet echt. De videogames waren totaal anders en de Disneyfilms waren alleen op videoband te kijken. Mijn vader verzamelde trouwens wel Suske en Wiske stripboeken… dat is het enige wat een beetje in de buurt komt denk ik.
Hoe dan ook, je snapt mijn punt. Hoewel ik ook mijn volwassen-kant heb: De honden-moeder-regelt-alles-alleen-heeft-10-jaar-haar-eigen-bedrijf-gerund-gaat-om-10-uur-naar-bed-zorgt-dat-de-planten-niet-doodgaan-leest-mindset-boeken-voor-persoonlijke-ontwikkeling-bakt-haar-eigen-banenbrood-gaat-3-keer-per-week-naar-de-sportschool-maakt-financiele-planningen-budgetteert-en-poetst-elke-zondag-de-badkamer-kant.
Is er 50% van de tijd een soort kind in me aanwezig, welke het liefst de hele dag Sims speelt, met knuffels slaapt, fantasy boeken leest, films kijkt met vampieren erin, in haar Dumbo-trui of tuinbroek rondloopt.
Ik speelde het liefst nog met barbies tot ik 13 was
Op de basisschool en middelbare school was ik wat dit betreft ook altijd al een beetje een buitenbeentje. Waar mijn vriendinnen na hun 10e verjaardag, hun neus optrokken voor alles wat als “kinderachtig” bestempeld kon worden, speelde ik het liefst nog met barbies en Brattz tot ik 13 was. Natuurlijk vertelde ik hen dit niet, want ik hoorde in hun ogen strakke buiktruitje te dragen en 24/7 met jongens bezig te zijn: “Je bent 12 en je hebt nog met niemand gekust?” De enige kus-actie in mijn leven was tussen Barbie en Actionman.
Hoe dan ook, als ik om me heen kijk -en laten we wel wezen, om je heen kijken is vooral social media als je referentie kader gebruiken- lijken zoveel mensen van mijn leeftijd een veel meer volwassen bestaan te leiden dan ik doe. Ik weet niet of dit puur komt omdat 80% een huisje-boompje-beestje bestaan leidt en tussen werk en gezin geen tijd heeft voor zichzelf. Of omdat iedereen gewoon graag een bepaald beeld schets op social media.
Combineer het met Fae en/of draken en je hebt mijn ultieme natte droom.
Het weekend had ik een gesprek met iemand die zei: “Maar vinden niet heel veel mensen dingen als fantasy, gamen en Disney leuk, maar durven ze het niet toe te geven omdat er een soort kinderachtig-nerd-label aan hangt?” En ik denk dat hij misschien wel gelijk heeft. Je ziet het nu namelijk vooral op ‘Booktok’. Er is een mega trend rondom young adult fantasie boeken en ineens durven duizenden vrouwen ervoor uit te komen dat ze fantasie-boeken lezen. Met de hete seks-scenes in de boeken kunnen ze het een soort van verantwoorden en hierdoor is het ineens “cool” om Fairy (smut) boeken te lezen. Ik geef ze overigens groot gelijk, je kent misschien wel mijn eigen 🔥 verhalen, ik ben groot fan van spicy. Combineer het met Fae en/of draken en je hebt mijn ultieme natte droom. Want ik was al een groot fan van LOTR, Harry Potter, GOT, Twilight etc. Daar heb ik me nooit voor geschaamd en ik hoefde hiervoor niet uit een fantasie-kast te komen. Dat was voor alle Fifty Shades of Grey fans, toch even iets anders.
Ik heb nooit begrepen waarom je alles wat je ooit leuk vond, achter je moest laten op een bepaalde leeftijd.
Enfin… Ik heb mezelf dus de vraag gesteld: Jip, waarom wil je al die dingen, die bestempeld worden als kinderlijk, nog zo graag dicht bij je houden?
Een logisch antwoord zou wellicht zijn: ‘omdat ik niet volwassen wil worden.’ Maar ik heb daar lang op zitten broeden en dat is niet mijn antwoord of waarheid. Ik ben namelijk iemand die absoluut verantwoordelijkheid neemt voor alles in haar leven. Ik vind het niet erg om hard te werken en fijn om mijn eigen geld te verdienen. Ik vind het heerlijk om voor mezelf te zorgen, om een dog-mom te zijn. Als ik niet volwassen zou willen worden, zou ik heel anders om gaan met deze verantwoordelijkheden.
Nee, het heeft meer te maken met dat het leven vanaf een bepaalde leeftijd zo ontiegelijk serieus is, dat we soms vergeten om te blijven spelen. Ik werd als kind zo gelukkig van dansen, spelletjes spelen, fantasie verhalen lezen en ineens “mocht” dat niet meer. Mijn ouders moedigende mij en mijn broer overigens aan om zo lang mogelijk ‘kind’ te zijn. Maar het waren vooral onze vriendjes en vriendinnetjes om ons heen die ineens zo graag volwassen wilden zijn. En als je dat niet wilde, dan was er iets mis met je. Ik heb nooit begrepen waarom je alles wat je ooit leuk vond, achter je moest laten op een bepaalde leeftijd. Ik heb er nooit het nut van in gezien en dus… heb ik dat ook nooit helemaal gedaan.
Ik denk zelf dat het dus heel belangrijk is een stukje kind in je te houden. Nieuwsgierig te blijven, spelen, spelend der wijs leren, dingen doen die je toen leuk vond en jezelf kunnen verliezen in verhalen en sprookjes. Het houdt je creatief, het houdt je jong en het houdt het serieuze volwassen leven een beetje leuk.
Dus elke keer als iemand tegen me zegt (of ik zelf denk): “Grow the fuck up, je bent 30 nu…” trek ik lekker mijn Dumbo trui aan, geef een dikke vette middelvinger en antwoord: “Maar waarom zou ik?…“
Liefs,
Jip
Geniet je van het lezen van mijn artikelen en wil je me supporten? Ik houd mijn platform(en) graag advertentie vrij en met een kleine donatie kan ik dit zo houden! Je support me al door een kopje koffie te schenken :).
Lees ook:
Maar… is het voordeel van volwassen zijn niet juist dat je geen verantwoording hoeft af te leggen voor kinderachtige hobby’s? :D
Tegelijkertijd voel ik me ook schuldig als ik mijn werk even onderbreek voor een potje FIFA (en vervolgens écht boos word als ik verlies).
Heel herkenbaar weer Jip! Ik ben bijna 34 maar ik game, kijk animatiefilms, bouw Lego, gewoon omdat het me blij maakt en ik er energie van krijg. Mag gewoon, zonder oordeel. Volgens mij zit volwassen worden veel minder in de hobbies die je hebt, maar in andere dingen, zoals emotionele intelligentie en je eigen grenzen goed kennen bijvoorbeeld. Anyways, ik ga nu vayana 2 kijken, doei!