Daten met Luis, bleek een les in patronen doorbreken...
En ik ben met vlag en wimpel geslaagd!
Weet je nog? Dat ik schreef over die man die me had geghost van de zomer? Of over de situationship die eindigde begin januari? Dat waren niet de aller fijnste dating ervaringen die ik heb gehad afgelopen jaar. Maar.. het waren ook niet mijn laatste. Laten we zeggen dat het Universum me nog een aantal “lesjes” heeft opgestuurd en ik wil jou natuurlijk maar al te graag meenemen in deze verhalen. So… the dating saga continues.
Het had een ontzettend leuk verhaal kunnen zijn voor de kinderen later, hoe Luis en ik met elkaar in contact kwamen. Want het was niet op een dating app en was eigenlijk dankzij meneer-wie-me-ghostte. Och.. het had zo mooi kunnen zijn. Zoals elk verhaal wat we mooier kunnen maken in ons hoofd dan dat ze in werkelijkheid zijn. Maar hij bleek een heel belangrijke les voor mij en eigenlijk ben ik daar ontzettend dankbaar voor.
Als je het verhaal van Patrick (meneer-wie-me-ghostte) trouwens niet kent. Lees dan eerst even dit verhaal, dan ben je volledig up to date.
So let’s start at the beginning.
Hij reageerde op mijn ghost verhaal
Het was hartje zomer (begin augustus) in Eindhoven en nadat ik op Instagram had gedeeld over mijn ghost ervaring. Reageerde Luis op mijn story met de woorden: “Misschien is ie opgepakt!”
Ik moest er ontzettend om lachen, want ja.. wie weet? Dat zou in ieder geval een legit reden zijn om niks meer te horen van iemand met wie je hebt afgesproken. Hoe dan ook. Dit was niet de eerste keer dat Luis en ik met elkaar praatten. We kenden elkaar namelijk al.
Het is een beetje een gek verhaal. Want ik heb een tijd daarvoor een vriend van hem gedate. Vrij serieus ook en had Luis een drietal keer ontmoet daardoor. Toen het tussen mij en zijn vriend klaar was. Bleven Luis en ik elkaar wel nog volgen op Instagram en reageerden zo nu en dan, heel sporadisch, op elkaars stories. Niet omdat we iets moesten van elkaar, maar puur uit interesse in wat er gedeeld werd. Meer dan een like en een “prayer handje” was het ook niet.
Maar zodra hij reageerde op mijn ghost verhaal, begon een conversatie die een week aanhield en we waren beide onwijs verrast over hoe makkelijk we met elkaar konden praten en delen. Het waren veelal ook lange voice-messages die we naar elkaar stuurden en we voelden beide dat we elkaar wilden zien. Maar goed.. de situatie was een beetje gek, ik had namelijk zijn vriend gedate.
Mij boeide het niet zoveel. Ik bedoel. Ik ben iemand die gelooft in liefde en zou nooit mensen die liefde hebben gevonden in de weg staan, zelfs al zou dat betekenen dat een vriendin van me met een ex van me zou gaan daten. Ligt natuurlijk wel aan de situatie. Maar ik geloofde oprecht dat die vriend dat ook niet zou doen. Er was namelijk al een aantal jaar voorbij en Luis en ik hebben elkaar ook niet expres opgezocht, het gesprek begon gewoon ineens. Dus ik geloofde, mocht het meant to be zijn, dan komen we met een volwassen gesprek met die vriend er wel uit.
Hoe dan ook. Uiteindelijk na een week kletsen beseften we dat ondanks dat de situatie misschien een beetje gek was, we elkaar tenminste weer een keer in het echt moesten zien om te zien wat er tussen ons zat, dus we spraken af. We gingen wandelen in het bos met Xera (mijn hondje) en ondanks dat we die dag zeiknat zijn geregend, merkten we het tijdens het wandelen bijna niet op. We raakten namelijk maar niet uitgepraat. Na 2 uur wandelen waren we zo nat, dat we toch echt even moesten opdrogen en besloten we koffie te gaan drinken en pannenkoeken te gaan eten in een pannenkoekenhuis aan het rand van het bos. Het was zo gezellig, dat we beiden een beetje baalde, toen hij weg moest om te gaan werken.
Terug bij de auto waren we natuurlijk een beetje aan het dralen en om elkaar heen aan het draaien, totdat hij me kuste. Met een grote glimlach op mijn gezicht reed ik terug naar Eindhoven. Ik kreeg daarna nog appjes waarin ook hij super enthousiast en verrast was en het leek alsof er misschien wel iets heel moois op ons pad was gekomen.
Kijk.. ik ben een “vissen”, dus je snapt misschien dat ik een hopeloze romanticus ben. Dus hoewel ik ook beren op de weg zag, was ik vooral in mogelijkheden aan het denken en was ik enthousiast over hem beter leren kennen. Dus de dagen erna hadden we weer elke dag contact, maar hoewel het heel enthousiast begon, merkte ik dat het met de dag verminderde en zag dat hij zich heel erg begon te focussen op al die beren.
Hij begon zich druk te maken om die vriend. Hij begon zich druk te maken om de afstand Portugal - Nederland. Ineens was elke dag zijn “bindingsangst” uit het verleden (en dus eigenlijk heden) topic van gesprek. Dan wel was hij enthousiast, dan wel nam de twijfel hem over en hij vond alles vooral heel moeilijk. Waar ik het glas dus halfvol zag, zag hij hem halfleeg.
En jullie begrijpen wel: Major red flag.
Ik werd getriggerd in mijn gevoel van “niet goed genoeg zijn”
Ondanks deze gesprekken besloten we elkaar at least nog een keer te zien voordat ik terug zou rijden naar Portugal en ondanks dat de date leuk was -we hadden afgesproken om te lunchen op het strand en daarna had hij een bowling baan voor ons afgehuurd en hebben we heerlijk gebowld- ging ik met een bitterzoet gevoel naar huis. Hij had tijdens de lunch namelijk iets gezegd, over hoe erg hij twijfelde over mij en “ons”, waardoor ik volledig op slot schoot en getriggerd werd in een oud geloof van “niet goed genoeg zijn”. Wat hij precies zei kan ik niet helemaal terug halen, maar het gevoel dat ik kreeg wél en het was intens en ineens besefte ik me daarna, dat dit helemaal niet is wat ik wil.
Dat dit helemaal niet is wat ik wil voelen als ik met iemand date.
Dat ik niet meer wil bewijzen dat ik goed genoeg ben om voor te gaan. Een oud patroon wat ik de laatste 3 jaar aan het herhalen was. Een oud patroon dat voortkomt uit een geloof vanuit mijn jeugd, dat ik liefde moet “verdienen”, dat ik moet bewijzen dat ik liefde waard ben en nu… werd het me op een zilveren dienblad voorgeschoteld. Zó duidelijk, zo in mijn face.
Alsof het Universum wilde zeggen: Eens kijken of je wat hebt geleerd van je vorige ‘situationship’ en eens kijken of je je aan je eigen beloftes gaat houden.
Want na Gabi (lees het verhaal over mijn situationship hier) had ik gezworen niet meer in dit patroon te duiken. Hard weg te rennen van mannen die me dit gevoel geven. Niet meer te denken en mezelf te overtuigen met: “Maar wie weet verandert het!” Of “Maar het is nog te vroeg om te zeggen of hij verliefd op me gaat worden, geef het wat tijd.”
Nee..
Als iemand na twee dates het glas halfleeg ziet en zo duidelijk brengt dat hij bindingsangst heeft en me dan al een gevoel van ‘niet goed genoeg’ geeft, dan zijn dat duidelijke vlaggen en moet ik wegwezen.
Na die tweede date deelde ik dan ook meteen met hem in welk gevoel ik getriggerd werd en dat ik wat afstand nodig had. Hij deelde dat hij ook ruimte nodig had om te voelen wat er speelde en uiteindelijk, na een week significant minder contact, besloten we niet verder te daten.
Hij wilde wel nog graag contact houden, maar ik ken mezelf goed en houd niet graag de deur op een kier voor iemand, want uiteindelijk zal ik dan alsnog gehecht raken aan de connectie of het contact met iemand en dat wil ik niet, dus ik besloot het volledige contact te breken.
Ik was nog nooit zo trots op mezelf
En weet je wat? Ik ben nog nooit zo trots op mezelf geweest. Dit was de eerste keer, waarbij ik zo snel, nadat ik bepaalde signalen zag, op de rem heb getrapt. Dit was de eerste keer waarbij ik echt bewust koos voor: “Nee.. ik had iets afgesproken met mezelf en we gaan dit niet meer doen.”
Afgelopen maand sprak ik met een psycholoog over deze ervaring en mijn diepe oude geloof ‘liefde niet waard te zijn’, wat soms nog wel eens de kop op komt steken en ze zei dat deze ervaring, deze keuze die ik maakte voor mezelf, ervoor zou zorgen dat ik mezelf niet meer snel zal verliezen in iemand die niet voor mij is: “De eerste keer een patroon doorbreken, is het moeilijkste, daarna wordt het steeds makkelijker en als je eenmaal een keer die keuze hebt gemaakt, wil je ook niet meer terug, dus ik geloof oprecht dat je jezelf eruit hebt gehaald!”
Ik geloof het eerlijk gezegd ook. Want hierna heb ik in oktober & november nog iemand twee maanden gedate en ik stond er totaal anders in, zelfs al is dat ook niks geworden, ik had zo’n fijne date ervaring met hem, wat totaal het tegenover gestelde was, van alles ervaringen van de laatste 2,5 jaar (hier deel ik snel meer over).
Dus ondanks dat ik zou kunnen denken: Balen hoe dit is gelopen met Luis. Ben ik onwijs dankbaar dat hij op mijn pad is gestuurd. Want ik heb een patroon doorbroken en is het niet zo dat de meeste mensen en dingen die op je pad komen er zijn om ofwel je iets te leren ofwel je leven te verrijken? Dit was overduidelijk een les en een heel belangrijke en ik kan zeggen dat ik er met vlag en wimpel voor ben geslaagd!
Liefs,
Jip
Lees ook:
We zonken zo hard als de titanic
Lets go 2024 🚀