Ik verlang onwijs naar stabiliteit...

Kunnen we op een gegeven moment die dopamine rush beter loslaten en kiezen voor kalm en stabiel?

24 juli ‘23 - Eindhoven

Een vermoeid gezicht kijkt me aan in de spiegel. De laatste maanden zijn een rollercoaster geweest. De laatste 2 jaar eigenlijk. En soms lijkt het alsof er geen einde komt aan de veranderingen, de obstakels en de lessen die ik schijnbaar leren moet. Mijn vader heeft een jaar geleden ooit tegen mijn broer en mij gezegd: “Ja als je zo wil leven zoals jullie leven, zitten daar bepaalde consequenties aan vast, zoals minder stabiliteit.” Hij duidde in dit voorbeeld vooral op het financiële stabiliteit. Maar eigenlijk geldt het natuurlijk voor elke vorm van... 

Als je niet kiest voor het standaard huisje, boompje, beestje, zal je moeten dealen met de chaos die “anders leven” met zich meebrengt en ja, de aller grootste uitdaging is het missen van stabiliteit. Geen vast huis, geen 9 tot 5 baan, niet dicht bij het ouderlijk front en je familie wonen en dus echt meer op jezelf aangewezen zijn en dan heb ik het nog niet over het vinden van een partner als je niet vast op 1 plek zit.

Hoewel ik onwijs blij ben met de keuze die ik twee jaar geleden gemaakt heb, heb ik ook geleerd dat ik stabiliteit flink ondergewaardeerd heb. Pas toen ik financieel in de knoei kwam en daarna ook in een paar maanden tijd een aantal keer moest verhuizen (ik had geen keus) merkte ik hoeveel stabiliteit eigenlijk waard is en hoeveel stress en energie de andere kant van de munt je kan kosten.

Ik gooi koud water in mijn gezicht in de hoop dat het vermoeide gezicht dat me terug kijkt in de spiegel wat frisser voor de dag zal komen en ik vraag me af of  -hoewel de rollercoaster onwijs veel excitement en avontuur geeft- er een punt komt dat je te oud wordt om te dealen met al die intense highs en lows? Is het vol te houden in je tiener en twintiger jaren, maar raakt je excitement-batterijtje na je dertigste uitgeput? Net als met mijn oude iPhone.. duurt het langer die batterij weer op te laden, hoe vaker hij gebruikt is? 

Zo voelt het namelijk soms wel. Het voelt alsof ik vroeger binnen no-time terug gebounced was als ik over hoge pieken was geklommen of juist door een diep dal was gekropen. Tegenwoordig voelt het net als dat ik een avondje opstap ben geweest. In plaats van de volgende dag er weer tegenaan te kunnen (én weer een avondje door te halen) moet ik er nu 4 dagen van bijkomen. 

Fysiologisch gezien weet ik dat we niet gemaakt zijn voor excessieve spanning. Of het nu opwinding of stress is. Ons systeem kent het verschil niet en is meer gemaakt voor ‘rest and digest’. Dus moeten we op een gegeven moment die dopamine rush beter loslaten en kiezen voor kalm en stabiel? Kunnen we content zijn met de kalme wind of zijn we eigenlijk allemaal storm chasers, constant opzoek naar de volgende thrill van een naderende tornado? Zijn we eigenlijk allemaal verslaafden en is de maatschappij in zijn huidige vorm, de aanstichter van de dopamine’holics en een eindig gevoel van FOMO? En zo ja.. hoe kunnen we hier dan aan ontsnappen?

Ik denk dat het niet gek is dat ik momenteel verlang naar stabiliteit. Naar mijn eigen vorm van huisje, boompje, beestje. Ondanks dat ik altijd tegen de stroom in wil zwemmen en schoppen tegen ‘hoe het zou moeten’, is het misschien gewoon iets heel oers om veiligheid en stabiliteit te willen en is het gewoon een kwestie van jouw eigen draai geven aan hoe stabiliteit er voor jou uitziet. En misschien is de uiteindelijke uitdaging dan wel hoe je kan zorgen dat stabiliteit geen ‘sleur’ wordt en hoe je veiligheid exciting kan maken. Is dat eigenlijk ook niet het uiteindelijke doel van dankbaarheid en geluk en ergens dus ook een essentie van spiritualiteit? In plaats van constant opzoek naar onszelf ergens op een eiland als Bali, waar je uiteindelijk ook in een constante stroom van prikkels, excitement, nieuwe mensen en een hevige vorm van FOMO terecht komt, juist leren hoe je in kalm water je eigen golven kan maken?

Misschien kan ik dan best een beetje schoppen, maar misschien kan ik leren dat te doen met een schep in mijn eigen moestuin en op een vaste plek die voelt als thuis…

Liefs,

Jip