Wat als de hustle cultuur je hustle'd?

Ik ben een beetje klaar al girlbossend door het leven te gaan.

Ik ben weer aan het solliciteren. Je leest het goed. Hoewel ik nét mijn hele bedrijf heb gerebrand en opnieuw heb gelanceerd, ben ik nu aan het solliciteren. Het lijkt misschien onlogisch, tegenstrijdig. Dat ik nu juist volle focus op mijn bedrijf zou moeten hebben. Schouders eronder en gaan. Maar ik heb daar helemaal geen zin in. Ik ben al een lange tijd klaar met de hele hustle-cultuur, met het al maar Girlboss’en. Het enige wat het me heeft opgeleverd in de afgelopen jaren is stress. Stress, stress en semi-burnouts.

Geniet je van het lezen van mijn artikelen en wil je me supporten?

Ik houd mijn platform(en) graag advertentie vrij en met een kleine donatie kan ik dit zo houden! Je support me al door een kopje koffie te schenken :)

En hoewel ik altijd super passievol ben als het gaat over gezondheid, hormonen, mindset en het helpen van anderen. Over het delen van mijn kennis, mijn kijk, mijn visie. Wil ik mijn onderneming niet pushen. Ik wil dat het zijn natuurlijke beloop gaat. Dat het groeit omdat het mág groeien. Omdat mensen zien dat ik een passie heb, dat ik weet waar ik het over heb en dat ik dat graag deel. Dat ik cliënten aanneem en aantrek, vanwege het oprechte gevoel om hen te helpen, niet vanwege het prijskaartje. Ik wil dus niet duwen en trekken en forceren, om die geldlade maar weer te vullen.

Dus.. ik ben weer aan het solliciteren. Omdat ik merk dat mijn stress-levels alweer langzaam omhoog beginnen te kruipen. Dat ik me alweer druk aan het maken ben over of ik wel voldoende e-books ga verkopen de komende maanden. Of ik wel voldoende cliënten ga weten aan te trekken. Of ik voldoende samenwerkingen voor social media weet te strikken. Grote kans dat het me zou lukken, maar ik heb helemaal geen zin in die onzekerheid.

Ik denk dat vaste banen tegenwoordig zeer ondergewaardeerd worden en ik heb ze zelf ook echt ondergewaardeerd. Ik werk al sinds mijn 21e voor mezelf. Ik wilde hoe dan ook “vrijheid” hebben en kennen. Niet van 9 tot 5 op kantoor. Niet voor een baas werken. Alles op mijn eigen voorwaarden doen. Ik heb zelfs naar Portugal kunnen vertrekken omdat ik mijn bedrijf volledig remote had gemaakt. Maar ik heb de laatste jaren ook onwijze stress ervaren. Stress om mijn bedrijf, stress om de financiën. Stress om de maanden die niet meer stroomden en waar ik weinig buffer over had om op terug te vallen en all die stress deed het volledige begrip van vrijheid voor me veranderen. Want dan kun je wel in Portugal zitten, maar de stress drukte zo zwaar op me, dat het me volledig opslokte. Ik had weinig geld, dus kon ook geen kant meer uit. En ondertussen probeerde ik alles, maar dan ook alles, om te zorgen dat het weer terug ging stromen. Duwen, trekken, hustle’n, om elke maand toch maar weer rond te komen.

En ik heb me menig keer afgevraagd:

“Is dit het waard?”

“Is dit dan vrijheid?”

Het antwoord luidde voor mij uiteindelijk heel sterk ‘nee’ en ik ging weer opzoek naar een parttime baan voor ernaast.

Ik voelde me gefaald. Ik voelde me een ontzettende mislukkeling. Want zoveel anderen lukte het wel en hoewel ik jaren heb gehad dat het super goed ging, had mijn onderneming een flinke dip te pakken. Een dip die me liet zien, dat ik eigenlijk helemaal geen rasechte ondernemer ben. Ik dacht altijd van wel. Maar ik ben helemaal geen ondernemer. Ik geniet niet van het hele spel wat je moet kunnen spelen als ondernemer zijn. Ik wil liever het creatieve brein zijn en wil niks te maken hebben met cijfers en sales. Het geeft me alleen maar anxiety en stress.

Maar ik ben ook trots.

Dus dát toegeven aan mezelf. Dát toegeven aan de wereld. Dat vroeg veel van me.

Maar ik heb het toentertijd gedaan en uiteindelijk, toen ik voorbij die pijn van het “falen” (in mijn beleving) en de gekrengde trots was gekomen. Ontstond er rust. Want ik vond die baan. Ik kreeg maandelijks een minimaal aan uren uitbetaald. Ik hoefde me niet druk te maken over hoeveel cliënten ik nog binnen moest halen, hoeveel sales ik nog moest maken, hoeveel marketing uitingen ik daarvoor nog moest doen, etc.

Ik vond rust.

En in die rust, besefte ik me dat de hustle cultuur, mij volledig had gehustled.

Dat ik dolgraag een girlboss wilde zijn, maar dat al girlboss’end door het leven gaan helemaal niet bij mijn karakter en talenten past en dus, hoewel ik heel sterk voelde dit jaar, dat ik wel weer iets met mijn praktijk en kennis wilde doen, ik het niet per se fulltime hoef te doen.

In eerste instantie was de intentie er wel, je hoopt toch dat het gewoon in een keer wordt opgepakt en flow’d, maar zoals ik bovenaan dit artikel al schreef, bekropen de stress en anxiety me alweer langzaam maar zeker en als ik iets heb mogen leren in de afgelopen jaren, is dát gevoel, het in een staat van die twee verkeren, het geen is wat mijn vrijheid ontneemt.

En dus heb ik besloten, om weer te gaan solliciteren. Om een baan te zoeken die ik leuk vind, die bij mij past. Want oh wat heb ik een vaste baan ondergewaardeerd in het verleden, maar oh wat geeft het me een rust en (mentale) vrijheid.

En wie weet vangt mijn bedrijf binnenkort een goeie windvlaag en stijgt het tot grote hoogtes. Niet dankzij het trekken en duwen, maar dankzij de liefde en passie waar hij uit voort is gekomen en dat zou onwijs mooi zijn.

Maar zolang stress de boventoon voert, mij niet bellen. Want ik vind niks zo niet-girlboss als dat je hele bedrijf je opslokt en en weer uitspuugt en je hele beleving van vrijheid teniet doet. Dus laat mij maar gewoon girlchill’en, oké, oké, niet helemaal.. werken = werken.. maar je snapt me ;)

Liefs,

Jip

---

Lees ook:

Is juist die jacht op geluk, hetgeen wat ons verre van gelukkig maakt?

Narcisme en New Age Spiritualiteit, gaan ze hand in hand?

Deze man voldeed aan mijn volledige manifestatie lijstje...

---

Photo by Zachary Keimig on Unsplash