Naast mijn columns en life updates ga ik ook mijn korte verhalen delen op mijn substack. Bij deze het aller eerste verhaal, enjoy 🌶️ (Ps. Je hebt wellicht de ingekorte versie op mijn Instagram gelezen, dit is de volledige versie!)
Een post liken is schijnbaar een heel belangrijk ding op substack, als je hebt genoten van dit artikel, wil je een hartje achterlaten?
Wodka & wiet
Ik had hem al de hele avond genegeerd, tot op het punt dat ik wist dat ik wel moést reageren. Hij was bezorgd. Niet per se om mij, maar om hem. Of misschien om ons. Hoewel ik altijd heb gezegd dat we alleen vrienden waren, wist hij wel beter. Hoewel ik nooit tegen hem heb gezegd dat ik de beste seks van mijn leven met deze man heb gehad, ooit, lang geleden, wist hij wel beter. Dus ik moest hem wel terug appen en met een goed excuus ook. Want ik kon niet zeggen dat ik mijn trein express gemist had. Dus ik appte hem dat ik stoned was en de tijd compleet vergeten en dat ik ’s ochtends zo vroeg mogelijk de trein naar Amsterdam zou pakken. En hoewel ik hem op het hart drukte, dat hij zich geen zorgen hoefde te maken en dat ik vanavond op de bank zou slapen, wist hij wel beter.
Dertig minuten later kroop ik bij de man in bed. Dicht tegen hem aan. Zijn armen om me heen, die me herinnerde aan de nacht met wodka en wiet en zijn ferme, warme handen over mijn dijen, zijn sterke tong. De zachte stroken, de harde stoten. De buren die op de muur bonkten, of het niet zachter kon. Maar tegelijk, voelde ik me schuldig. Ik had me nog nooit zo schuldig gevoeld. En geil. Maar het schuldgevoel overstemde zelfs dát. Zijn hand ging langzaam over mijn been om de wateren te testen en met veel moeite stopte ik hem. “Ik kan dit niet.” Hij draait me naar zich toe en ik kijk hem aan. “Je bent echt verliefd op hem, of niet?” “Ik denk het,” antwoord ik. Hij glimlacht naar me, maar ik lees de teleurstelling in zijn gezicht: “Jammer..” Ik zie aan zijn ogen dat ook hij terugdenkt aan wodka en wiet. “Ja, jammer…” herhaal ik fluisterend en ik draai me weer om. Hij trekt me weer tegen zich aan en het voelt warm en vertrouwd, maar hij houdt zijn handen ditmaal boven de dekens en zo vallen we uiteindelijk in slaap. De volgende ochtend maak ik me zachtjes van hem los en kruip uit bed. Ik raap mijn spullen bij elkaar, drink een glas water en zonder hem gedag te zeggen, trek ik zachtjes de voordeur achter me dicht. Ik neem een diepe ademhaling, maak een belangrijke beslissing en loop naar het station.
Die avond, was de laatste keer dat we elkaar zagen of spraken. Het schuldgevoel deed me mezelf zelfs dwingen hem uit mijn hoofd te bannen. De enige momenten dat het hem toch lukte door die ijzersterke muren te breken, waren de momenten dat iemand me een joint of een glas wodka aanbood, welke ik snel zou weigeren. Mijn vriend heeft me nooit gevraagd naar die avond, of waarom ik nooit meer over hem sprak en hem nooit meer zag en ik hield tevens mijn mond. Alsof niet praten erover ervoor zorgde dat die avond nooit had plaatsgevonden. Alsof ik niet tegen hem had gelogen. Alsof ik hem niet had bedrogen. Er was een stilzwijgende afspraak tussen ons, dat zijn naam nooit meer genoemd zou worden, tot die avond nog maar een vage schim, een vage herinnering was, die geen ruimte meer tussen ons creëerde en zijn naam uiteindelijk, tot de geesten uit het verleden behoorde.
En ik heb nooit meer pure wodka gedronken of een joint gerookt.
Geniet je van het lezen van mijn artikelen en wil je me supporten? Ik houd mijn platform(en) graag advertentie vrij en met een kleine donatie kan ik dit zo houden! Je support me al door een kopje koffie te schenken :)