Introvert zijn en nieuwe vrienden maken...

Ik ben jaloers op mensen wie het niet zoveel energie kost te socializen.

Terwijl Marit van het ene groepje naar het andere vliegt en casual gesprekjes aanknoopt, zit ik op een meditatie kussentje op de vloer, bij twee meiden die verwikkeld zijn in een serieus gesprek. Ik sla Marit gade terwijl ik de lepel met de bulgur salade erop naar mijn mond breng en me afvraag waarom ik zulke salades zelf eigenlijk nooit maak. Waarschijnlijk omdat er gluten in bulgur zitten en ik dit normaliter probeer te vermijden, maar bij gebrek aan glutenvrije opties en mijn opkomende social anxiety, neem ik genoegen met bulgur, zodat ik kan doen alsof ik me focus op mijn maaltje en niet de druk voel mee te doen in het gesprek van de twee naast me, waar ik 10 minuten geleden al uitgezoned ben.

Een post liken is schijnbaar een heel belangrijk ding op substack, als je hebt genoten van dit artikel, wil je een hartje achterlaten?

Soms ben ik jaloers op Marit. Dat het haar zo gemakkelijk af gaat om te netwerken en overal vrienden en connecties te maken zonder dat ze dit hoeft te forceren. Ik daarentegen, ben daar helemaal niet goed in. Wellicht zou niemand -die me niet goed kent- dit verwachten, want ik kom over als een extravert persoon. Maar het is maar zelden dat het (voor mij) ongeforceerd voelt. Er zijn maar weinig mensen waarbij het effortless voelt om met ze te praten en verbinden. In een groep van 50 is dit misschien met 1 persoon. Zou ik met de overige 49 mensen willen netwerken of verbinden? Dan gebeurt dit absoluut geforceerd en kost het me mega veel energie. Niet dat zij dat per se door zullen hebben, maar na zo’n middag of avond kun je me wegdragen en wil ik minimaal 3 dagen geen mensen meer zien.

Geniet je van het lezen van mijn artikelen en wil je me supporten?

Ik houd mijn platform(en) graag advertentie vrij en met een kleine donatie kan ik dit zo houden! Je support me al door een kopje koffie te schenken :)

Dus dit doe ik liever niet.

Op events, netwerk gelegenheden of verjaardagen kan het dus zomaar zijn dat je me op een gegeven moment met een bordje eten ergens op een bank ziet zitten en vooral gewoon naar mensen ziet kijken en niet meer participeren.

Dit maakt dat voor mij nieuwe vrienden maken best een opgave is.

Eenzaamheid

Een aantal jaar geleden heb ik me om deze reden ook best wel eenzaam gevoeld. Ik heb namelijk afstand gedaan van veel mensen die dicht bij me stonden. Hoe dichter ik namelijk bij mezelf kwam en leerde over mezelf, hoe ik in elkaar zit en waar en van wie ik energie krijg en wat en wie me vooral veel energie kosten, maakte dat ik me opeens besefte dat ik mensen om me heen had verzameld met wie ik energetisch eigenlijk helemaal niet level’de. Soms was het de vriendschap die een disbalans bevatte, soms was het letterlijk de persoon zelf die zorgde dat ik helemaal leeg getrokken werd; energie vampiers, worden ze ook wel genoemd. (Uiteraard is dit subjectief, want hoewel ik dit bij die desbetreffende persoon kan ervaren, hoeft iemand anders dit totaal niet zo te beleven).

En hoewel ik mijn best deed mezelf te beschermen ervan. Mezelf ‘energetisch af te sluiten’ ervoor, wat me in sommige gevallen prima af ging, besefte ik me ook dat ik eigenlijk geen mensen om me heen wil hebben waarvoor ik me zo moet afsluiten. Want ik heb ook mensen om me heen die me juist energie geven of waarbij mijn energie stand gewoon hetzelfde blijft. Eerlijk, het zijn er niet veel.. 3 vriendinnen wel te verstaan (en mijn broer). Maar ze bestaan.

Ik vroeg me daarom op een gegeven moment af: “waarom zou ik mezelf omringen met mensen waar ik me elke keer mentaal, emotioneel en energetisch volledig op moet voorbereiden?”

Wellicht zou het netwerk-idee hier goed verstaan. Het is zo veel handiger een groot netwerk te hebben voor.. nou ja, alles eigenlijk, zeker werk. Maar ik kan het vaak gewoon niet (meer) opbrengen om 20 koffie momentjes in te plannen met mensen waar ik eigenlijk helemaal geen energie voor heb. Vroeger deed ik dit wel, forceerde ik mezelf en ging ik ondanks de hevige weerstand die door mijn gehele lichaam gutste, tóch naar die koffie afspraak met Piet. Maar nadat ik in 2018 half burnout uit Amsterdam vertrok, sprak ik met mezelf af dat tenminste 80% van de dingen die ik doe, me energie moeten géven. Je ontkomt namelijk niet aan taken, mensen of situaties die je energie kosten, maar als je dit kan beperken tot 20% misschien max 30% per week, dan win je in het leven volgens mij. Dit betekent voor mij dat als koffie met Pietje nou niet zó belangrijk is en dit mij teveel energie kost, ik het gewoon niet ga doen. Betekent echter niet dat ik soms niet jaloers ben op de mensen wie dit dus kunnen zonder compleet leeg getrokken te worden, laat staan op de mensen die hier juist energie van krijgen! Maar ik heb moeten leren accepteren dat ik gewoon niet in die categorie val.

Ik heb tevens dus moeten leren accepteren dat ik soms vaker alleen ben dan anderen. Soms ook vaker alleen dan ik zou willen zijn. Want hoewel ik ontzettend dankbaar ben voor mijn beste vriendinnen en broer. Echt, ze zijn one of a kind en écht my people. Mensen die mij volledig begrijpen, accepteren en van me houden. Ze wonen niet allemaal dichtbij en laten we wel wezen, hebben ook nog gewoon een heel leven met partners, families, werk en andere verplichtingen en verantwoordelijkheden. Wat er soms voor zorgt dat als je zin hebt om ze op te zoeken of de behoefte hebt aan hun nabijheid, dit niet mogelijk is. Wat resulteert in dat ik vaker op een vrijdagavond thuis blijf, met een netflixje of een boek op de bank dan ik misschien zou willen. Op die momenten komt de FOMO wel eens omhoog als ik door sociale media scroll en zie hoe iedereen VRIJMIBO’s heeft met hun (grote groep) vrienden en dan komen die gedachten: “Ik heb echt te weinig vrienden. Ik moet echt meer uit mijn coconnetje komen en nieuwe vrienden maken” weer om de hoek kijken.

Maar eerlijk, het is zo moeilijk, als jouw hele wezen zo ongelofelijk gevoelig en dus selectief is om “gewoon even” een paar nieuwe vrienden te maken.

Afweging

Gelukkig heb ik door de jaren heen wel heel goed geleerd om goed alleen te kunnen zijn. Ik ben eigenlijk ook gewoon een introvert, tenminste als je naar dit deel van de definitie van introversie kijkt, namelijk: energie krijgen van op zichzelf zijn. Betekent niet dat ik niet spraakzaam, luid en aanwezig kan zijn, dat kan ik absoluut (soms iets teveel). Maar mijn energie herwin ik -mijn batterijtje laadt alleen op- door het ‘alleen zijn’. Mensen die extravert zijn krijgen juist energie van andere mensen. Absoluut de omgekeerde wereld. Lees: Marit de social butterfly en Jip de social anxious -ik sta liever bij de hapjes tafel- pandabeer (wist je dat reuzenpanda's een sterk ontwikkeld reukvermogen hebben dat hen helpt bij het vinden van een potentiële partner in de lente. Maar ze zetten het ook in om direct contact met anderen juist te vermijden? vandaar.. panda).

Enfin, alleen zijn vind ik dus niet erg. Ik geniet van mijn dagen en avonden lekker alleen thuis zijn. Lekker rommelen in huis, een bad nemen, boekje erbij, koken voor mezelf, spulletjes uitzoeken en organiseren, achter de laptop kruipen en schrijven, tegen mijn hondje aan lullen en haar entertainen, filmpje opzetten, dansen door de keuken… Maar wij mensen zijn natuurlijk niet gemaakt 24/7 solo door het leven te gaan. Dus ik heb ook geregeld de behoefte aan gezelschap. Maar zoals je nu wel begrijpt, niet aan zomaar iedereen dus.

Echter, is de stap om echt netwerk events af te gaan, communities op te zoeken, écht actie te ondernemen om nieuwe vrienden te gaan maken, er dus eentje die ik niet snel zet. Het komt bij mij namelijk altijd terug op die afweging. In hoeverre heb ik écht behoefte aan mensen om me heen en in hoeverre is het mijn energie waard? En meestal is het antwoord op die laatstgenoemde vraag: Niet veel…

En dan bel of voice-memo ik een van mijn op één hand te tellen vriendjes en kom ik telkens gelukkig weer tot de conclusie dat ‘eenzaamheid’ en ‘alleen zijn’ twee totaal verschillende dingen zijn. Want eenzaam ben ik niet, wel vaak alleen. Maar dankzij de technologie vandaag de dag, zijn mijn dierbaren nooit ver weg en ik gok dat niet alleen ik, maar elke andere introvert, onwijs dankbaar is voor die ontwikkeling.

Dicht bij jezelf blijven, trekt de juiste mensen aan

Toch kun je er natuurlijk niet altijd onderuit. Soms moet je voor werk of je familie, jezelf toch begeven op een event of heb je voor jezelf besloten dat je het toch echt tijd wordt om (nieuwe) gelijkgestemden te ontmoeten. Voor mij geldt dan tegenwoordig de regel, dat als ik ergens naartoe ga, ik me absoluut niet anders ga voordoen dan hoe ik ben en me gedraag naar hoe ik me voel, want forceren zal altijd het tegenovergestelde resultaat opleveren. Het verleden heeft me vaak zat bewezen dat als ik dicht bij mezelf blijf, ik juist de juiste mensen aantrek.

Op het eventje uit de intro bijvoorbeeld, zat ik op een gegeven moment op die bank en kwam Yvette na een tijdje naast me zitten. Zij had dus ook totaal geen zin om zich te mengen in de groep en kwam naast mij op de bank óók rustig haar bulgur salade eten. Wat blijkt, wij match’te ontzettend in energie en hebben uiteindelijk de hele avond samen zitten kletsen.

En in diezelfde lijn, vorige week nog was ik toevallig (op een goede dag) op een “influencer event” en heb ik twee vrouwen leren kennen met wie ik erg gelachen heb en wie ook weer goed bij mijn energie pasten (lees: 2 van de 100 mensen aanwezig, jackpot!) en ook zij waren bij mijn/onze tafel komen zitten en heb ik niet voor hoeven mengen met de rest van het publiek, waar ik die dag totaal geen zin in had!

Ik denk uiteindelijk altijd, dat als jij dicht bij jezelf durft te blijven, doet wat goed voelt voor jou op het moment als je jezelf in een groep bevindt, of dat nu mengen met de groep of iets wat afstand nemen is, precies de energie/mensen aantrekt die bij je past/passen.

Uiteraard mag je jezelf uitdagen uit je schulp te kruipen als je meer connecties zoekt. De dagen dat ik daar de energie voor heb en het ‘afweeg momentje’ laat zien dat het het waard is, doe ik dat ook. Maar wees niet te streng voor jezelf en geloof mij als ik zeg: je bent goed zoals je bent en de juiste mensen weten je te vinden, daarvoor hoef je jezelf absoluut niet te forceren.

Oh en mocht je het toch lastig vinden? Zoek die persoon op die het vaakst bij de hapjes tafel staat of met zijn/haar bordje ergens alleen op een bank of in een hoekje plaatst neemt.. Dit zijn de personen die de rest ook heel erg vermoeiend vinden LOL.

Liefs,

Jip