Ik voelde me verraden door de vrouwen in mijn leven

Vriendinnen? Nee bedankt, ik heb geen zin in jaloezie, bedrog en afgunst...

Welkom bij de rubriek: Doe ik het zo goed? - Soms lijkt iedereen het volwassen leven vlekkeloos te leven, volgens het boekje (partner, hypotheek, baby, vaste vriendengroep, carrière) terwijl ik me soms afvraag of ik überhaupt het juiste boekje heb gekregen. Ik ben 32, maar voel me vaker 22 - met meer therapie dan feestjes, meer existentiële vragen én een chronische behoefte om alles te googelen dan wel. Dus in deze rubriek deel ik persoonlijke essays over hoe ik het volwassen leven probeer uit te vogelen. De vragen die ik heb, de twijfels die ik voel, de lessen die ik leer, en de momenten waarop ik denk: “Yes, nu snap ik het!”… om vervolgens drie dagen later wéér alles in twijfel te trekken want, doe ik het zo eigenlijk wel goed?

Lees snel verder.

Een post liken en reageren is schijnbaar een heel belangrijk ding op substack, als je hebt genoten van dit verhaal, wil je onderaan een hartje (en een reactie) achterlaten? ❤️

Ik voelde me verraden door de vrouwen in mijn leven

“Jij mag nu beste vriendinnen zijn met Teuntje.” Ik stond op het schoolplein. Mijn denim rugzak met gekleurde kwastjes hing over mijn schouder. Mijn map met Diddl-plaatjes hield ik stevig tegen mijn borst gedrukt. Mijn beste vriendin stond tegenover me. Ze was een kop groter dan ik. Ze droeg een legergroen t-shirt van de Coolcat, waarvan de stof vlak boven haar navel ophield met bestaan. In haar hand hield ze een klein wit handtasje met een grote gesp als sluiting.

Ik had net gevraagd wat we die middag zouden gaan doen, en ze antwoordde laconiek dat ze naar het winkelcentrum ging, met haar nieuwe beste vriendin Kimberley. Ik was verward. Nieuwe beste vriendin? “Ja, Kimberley en ik zijn nu beste vriendinnen. Maar is niet erg, want jij mag nu beste vriendinnen zijn met Teuntje, háár vorige beste vriendin,” zei ze luchtig.

Het was 2003. Ik was tien jaar oud. Where Is the Love van de Black Eyed Peas domineerde de radio. MSN Messenger maakte een groeispurt. Pixar gaf ons een vis met geheugenverlies (Finding Nemo), Von Dutch was hét merk van die zomer, en Britney Spears zoende Madonna tijdens de VMA’s.

En terwijl die laatste Hollywood-vriendschap op persoonlijk én zakelijk vlak groeide dankzij dat iconische moment, werd mijn eigen vriendschap op datzelfde moment zomaar verbroken.

Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik snapte het ook niet. Vorige week was alles nog koek en ei. En nu? Nu vertelde ze me ineens dat ik ingeruild was. “Ik ken Teuntje helemaal niet,” stamelde ik. Ze haalde haar schouders op, pakte haar fiets en fietste het schoolplein af -richting het winkelcentrum.

Wat bleek? Kimberley was cool en Diddl-plaatjes kinderachtig.

Zo leerde ik op mijn tiende al dat BFF 4-evah niet altijd iets betekende en dat ook vriendschap vaak voorwaardelijk is. Dat de relatie tussen meisjes… ingewikkeld kan zijn en dat de uitspraak ‘just keep swimming’ op bijna alles van toepassing is.

‘Er zijn nou eenmaal veel vrouwen op deze wereld, die andere vrouwen niks gunnen Jipje’

Mijn relatie met meisjes en vrouwen is altijd ingewikkeld geweest.

Toen ik klein was, had ik twee beste vriendinnen. Dacht ik. Tot ze op een dag samen besloten dat ze geen zin meer in me hadden. Dan werd ik zomaar ineens een week genegeerd. Ze deden letterlijk alsof ik lucht was. Een week later bestond ik weer, en mocht ik weer meespelen. Om vervolgens wéér geghost te worden.

Op de middelbare school zat ik in een vriendinnengroep. Als we samen waren, was het fantastisch leuk. Maar zodra we los van elkaar waren, werd er achter elkaars rug om geroddeld.

Toen ik vijftien was, had ik een keer een dubbeldate met een van mijn beste vriendinnen. Ik had een crush op Dennis, en Dennis' vriend vond mijn vriendin leuk. We gingen met z’n vieren een film kijken. Halverwege de film zat mijn beste vriendin ineens met mijn crush te zoenen.

Tijdens mijn opleiding had ik een lerares die de pik op me had. Met iedereen was ze meegaand. Aardig. Relaxt. Ze gaf opbouwende feedback en was soepel met cijfers. Maar bij mij? Bij mij werkte ze alles tegen. Ik kreeg alleen maar kritiek. Wat ze bij anderen door de vingers zag, werd bij mij genadeloos afgestreept. Soms was ze ronduit gemeen. Mijn moeder zei toen iets waarvan ik hoopte dat het niet waar was: “Er zijn nou eenmaal veel vrouwen op deze wereld, die andere vrouwen niks gunnen, Jipje.”

Toen ik in 2014 op Instagram begon, maakte een groep meiden van mijn middelbare school een speciale WhatsAppgroep aan. Alleen maar om over mij te praten. Over wat voor belachelijks ik nu weer online had gezet. Maar toen ik boven de 10.000 volgers kwam? Waren het diezelfde meiden die me vroegen of ik hun nieuwe bedrijf online wilde promoten.

Op mijn 25e had ik (al vier jaar) een vriendin die me ineens alleen nog maar appte als ze ruzie had met haar andere vriendinnen. Ze vroeg nooit meer hoe het met míj ging. Ze deelde ook niets positiefs meer. Ik was haar emotionele buffer. Toen ik uitsprak dat dit niet goed voelde en dat ik onze vriendschap anders wilde, blokkeerde ze me. Op WhatsApp. Facebook. Instagram. Ik heb haar nooit meer gesproken.

Om maar een paar voorbeelden te noemen

Ik had zelf óók meegespeeld in dat spel van jaloezie en competitie

Ik voelde me lange tijd verraden door de vrouwen in mijn leven. Op een gegeven moment had ik vooral vrienden. Ik werd one of the guys, want vrouwen… dat is altijd gezeik en drama. Toch miste ik lange tijd écht goede vriendinnen in mijn leven. Want hoe je het ook went of keert, jongens en meisjes groeien anders op. De dingen waar zij mee te maken kregen, daar snapte ik niks van. De dingen waar ik mee worstelde, daar wilden zij überhaupt niks over horen.

Het is lastig om van tiener naar volwassene te groeien, zonder je verhaal echt te kunnen delen. Zonder je ervaringen te spiegelen en vergelijken. Zonder te horen dat anderen het óók zo voelen. Ik verlangde daar zó naar, naar herkenning, naar verbinding. Maar mijn vertrouwen was zo vaak geschaad door andere meiden, dat ik geen diepere connecties meer met ze durfde te maken. Laat staan mijn gevoelens en onzekerheden te delen. Dus ik hield mijn vriendschappen oppervlakkig.

Het was in therapie, dat ik pas echt begon te begrijpen waarom de relaties tussen meisjes -maar ook volwassen vrouwen- soms zo ingewikkeld zijn. Waarom het zo wringt tussen zoveel vrouwen. Wat mijn moeder bedoelde met die afgunst.

Het was ook de plek waar ik besefte dat ik zelf óók had meegespeeld in dat spel van jaloezie en competitie. Ik moest erkennen dat ik ook wel eens een man had versierd die gewoon een vriendin had. Dat ik er met de credits van iemand anders vandoor was gegaan en dat ik ook zeker roddelde over andere meiden, vaak omdat ik gewoon jaloers was.

Het was óók iets wat ik heel graag wilde veranderen. Ik wilde mezelf en vrouwen weer een kans geven. Misschien zelfs het tegenovergestelde doen van wat we geleerd hebben. Niet dat ik ineens met elke vrouw bevriend wilde zijn. Maar ik wilde ze wel weer omarmen. Ik wilde ze vieren. Jaloezie, afgunst, strijd? Daar wilde ik niet in blijven hangen.

Anne Vera, Marit en Kim

“Mocht je de komende maanden op enig moment denken: “WTF ben ik aan het doen?!", onthoud dan dit: je lééft, je verkent, je ervaart, je groeit, en je volgt je hart. Weet dat je dit kunt, en dat wij jou steunen. Zelfs vanaf honderden kilometers afstand. Ik kan niet wachten om te zien waar deze reis je brengt. Dankbaar voor jou. Blij voor jou. Trots op jou. Liefs, Kim

(Een stukje uit een brief van Kim, het moment dat ik naar Portugal vertrok - vertaald uit het Engels)

Daarna zijn er heel wat vrouwen in mijn leven gekomen, en net zo snel ook weer verdwenen. Sommige vriendschappen vervaagden gewoon. Maar er zijn ook een aantal vrouwen geweest die mijn vertrouwen wéér schaadden. Die het mes van het keukenblok pakten en zonder pardon in mijn rug staken.

Drie vrouwen die in mijn leven zijn gekomen, bewijzen echter keer op keer dat het wél anders kan. Niet alleen naar mij en in onze vriendschap, maar ook door hoe ze met elke andere vrouw omgaan, én how they show up in the world. (bij een gebrek aan een mooie Nederlandse vertaling).

Anne Vera leerde me dat échte vriendschap standhoudt, ook als het even stroef loopt. Dat iemand voor je klaar kan staan, juist op je dieptepunt. En dat vriendschap soms écht dikker is dan bloed.

Marit leerde me dat je welkom mag zijn, precies zoals je bent. Dat vrouwen een warm bad kunnen zijn. En dat je samen oude pijn kunt helen door elkaar onvoorwaardelijk te steunen én, soms rauw eerlijk te zijn.

Kim leerde me dat tijd niets zegt over de diepte van een band. Dat vertrouwen zit in de moeite die je doet en hoe je komt opdagen in de vriendschap. En dat het zeldzaam en prachtig is om iemand te hebben die je écht ziet.

Vrouwelijke vriendschappen vragen dat je anders naar elkaar leert kijken

Waarom de vriendschap met Ann, Marit en Kim anders voelt dan elke andere relatie die ik met andere vrouwen heb gehad? Omdat we iets delen. We zijn allemaal gekwetst door vriendschappen met vrouwen. We hebben allemaal die diepe vrouwelijke verbinding gemist tijdens het opgroeien. En we hebben allemaal besloten om dat te helen. In therapie, in onszelf, in elkaar.

‘Ik ben zo trots op hoe je dit jaar je weg terug hebt gevonden, naar wat jíj wil creëren, wil delen, en hoe je daarmee anderen inspireert. Ik bewonder je ontzettend voor het dappere, pure mens dat je bent en ben zo dankbaar je in mijn leven te hebben. Welke keuzes je ook gaat maken dit jaar, know that I’m always by your side, cheering you on!!

(Stukje uit de tekst op mijn verjaardagkaart, van Marit)

Hoe je naar vrouwen kijkt, hoe je relaties aangaat -vriendschap, liefde, familie- alles hangt samen met wat je hebt meegekregen. Trauma’s, patronen, maatschappelijke normen en waarden. Wil je ander soort relaties? Wil je ander soort verbindingen? Wil je een stukje in de wereld, of andere mensen, helpen te veranderen? Mijn drie beste vriendinnen bewijzen mij keer op keer dat verandering begint bij jezelf.

Volwassen vriendschap vraagt om zelfreflectie. Om een stevige, gezonde emotionele basis. Om openminded te blijven. Om met -soms harde- waarheden om te leren gaan. Om eerlijk te zijn naar jezelf en naar de ander. Om je open te stellen, kwetsbaar te zijn.

Vrouwelijke vriendschappen vragen daarnaast ook dat je anders naar elkaar leert kijken. Dat je leert dat je samen sterker bent. Dat je elkaar niet hoeft te bevechten voor een plekje vooraan, maar dat we er allemaal kunnen staan. Dat het licht van de andere, het jouwe niet dooft, maar juist versterkt. Dat kwetsbaarheid geen zwakte is, maar een uitnodiging tot verbinding. En als laatste, maar misschien wel het meest belangrijke: Dat we elkaar volledig af kunnen breken, maar ook… dat we elkaar tot in de kern kunnen helen, als we daar voor kiezen.

Liefs,

Jip

Resoneert dit verhaal? Laat dan alsjeblieft een reactie achter. Niet alleen support je mijn werk daarmee, ook kan ik dan het gesprek met je aangaan en dat vind ik alleen maar leuk.